ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε λίγες μέρες θα κάνω μια προγραμματισμένη μικροεπέμβαση. Την έχω κανονίσει εδώ και δυο μήνες. Είναι μισή ώρα διαδικασία και 1-2 μέρες ταλαιπωρία στο σπίτι.Στο νοσοκομείο χρειάζεται συνοδός. Η φίλη που θα ερχόταν μαζί μου λείπει στο εξωτερικό εκτάκτως. Ο άνδρας που ήταν τότε στη ζωή μου, δεν είναι πλέον. Έχω δυο φίλες ακόμα αλλά η μια ζει στην επαρχία και η άλλη είναι συνάδελφος οπότε θα μείνει πίσω στη δουλειά να με αντικαταστήσει.Το πρόβλημα μου είναι οτι θα αναγκαστώ να ζητήσω βοήθεια από τους γονείς μου. Δεν εχω άλλη επιλογή. Μια ζωή προσπαθώ να τους πείσω οτι είμαι ανεξάρτητη και δεν τους έχω ανάγκη και τώρα θα πέσω στην ανάγκη τους. Ξέρω ότι με αγαπούν και θα τρέξουν με χαρά να βρεθούν κοντά μου και να με εξυπηρετήσουν σε οτιδήποτε χρειαστώ αλλά ξέρω και τι θα σκεφτούν. Δε θα πουν κάτι όσο δε θα είμαι καλά αλλά μόλις βρουν την πρώτη ευκαιρία, θα το πετάξουν. Που δεν έχω έναν άνδρα δίπλα μου, που θα πεθάνω μόνη κι έρημη, που οι φίλες μου έχουν τις ζωές τους και δεν ασχολούνται μαζί μου, που τελικά μόνο η μανούλα και ο πατερούλης θα είναι πάντα δίπλα στο κοριτσάκι τους κλπ...Δε γουστάρω αλλά είναι μονόδρομος. Δε μπορώ και δε θελω να πάω μόνη.(Γυναίκα 36 χρόνων, μάλλον γεροντοκόρη...)