Εξ., με λυπεί ιδιαίτερα αυτό που περιγράφεις.Πριν κάποια χρόνια ήμουν στην ίδια κατάσταση με τον σύντροφό μου, μόνο που εγώ ήμουν στη θέση του άντρα σου.'Επαιρνα δουλειά στο σπίτι σχεδόν κάθε μέρα και το ΣΚ το ίδιο. Όποτε μου έλεγε να βγούμε ήμουν απασχολημένη ή ακόμη χειρότερα, βγαίναμε και σκεφτόμουν τη δουλειά. Όπως κι εσύ έτσι κι αυτός είχε στεναχωρεθεί. Προσπαθούσε να κάνει πράγματα για μένα κι εγώ ούτε που το έβλεπα.Ξέρεις πότε κατάλαβα ότι είχαμε πρόβλημα; Όταν μου το είπε. Όταν κάτσαμε κάτω και μου είπε ότι έχουμε χαθεί, ότι με αγαπάει και περνάμε κρίση. Έβαλα τα κλάματα γιατί ένιωσα χαζή. Πώς μπορεί να υπήρχε τέτοιο πρόβλημα και να μην το είχα καταλάβει; Πολύ εύκολα: η καθημερινότητα φέρνει φθορά. Λίγο-λίγο κάθε φορά μέχρι που δεν διορθώνεται. Από τότε θα κάνουμε κάτι μαζί κάθε μέρα, έστω κάτι μικρό πχ. να πάμε super market μαζί ή κάτι πιο τακτικό πχ. να πηγαίνουμε για περπάτημα κάθε μέρα. Άλλες φορές διαβάζουμε μαζί ή παίζουμε επιτραπέζια.Οπότε θα σου πρότεινα να του μιλήσεις. Πες του την αλήθεια: ότι νιώθεις μόνη σου. Δεν έχει κανένα νόημα να είσαι θλιμμένη και να μην το ξέρει ο άντρας σου. Η θλίψη δεν θα φύγει μόνη της. Χρειάζεται και τους 2 σας για να γίνει αυτό.
14.6.2018 | 12:36
Πόσο μελαγχολω...
Όταν σκέφτομαι πως ειμασταν και πως γίναμε με τον άντρα μου. Νιώθω τόσο μόνη. Είχα πάει σε 2 βαφτίσεις τις προάλλες και χάζευα τα αντρογυνα που βαφτιζαν τα παιδιά τους κι ήταν πιασμένοι χέρι - χέρι. Πόσο γλυκό αυτό...Με πιάνει μια θλίψη όταν τα σκέφτομαι, δεν αντέχονται οι αναμνήσεις. Μας έμεινε λίγος χρόνος χθες βράδυ αργά αφού κοιμηθηκαν τα παιδιά κι αντί να κάτσουμε παρέα, εκείνος δούλευε στο laptop του κι έτσι εγώ κόλλησα στην τηλεόραση.Έχει ξανασυμβεί αυτό πολλές φορές αλλά χθες, δεν ξέρω γιατί, με πείραξε πολύ.
6
