ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι η πρώτη φορά που γράφω. Είναι εκείνη η φίλη, που ήξερα απο το Νηπιαγωγείο, και μέχρι πριν 5 μήνες θεωρούσα κολλητή μου. Νόμιζα ότι οι φίλες της δεν με γούσταραν, και της το είπα. Τσακώθηκε με μία απο αυτές, για χάρη μου. 'Επειτα, ξέκοψε, λέγοντας ότι εγώ ήμουν η αιτία που τσακώθηκε μαζί της. Έκανα κάτι λάθος? Δεν έπρεπε να της το πω? Η φίλη μου λέει ότι αυτή φταίει προφανώς και είναι ηλίθια, αλλά καλώς ή κακώς, είμαι ο τύπος ανθρώπου που ρίχνει το φταίξιμο πάντα πάνω του, για ότι συμβαίνει. Γι' αυτό ρωτώ, έφταιξα? Όλα αυτά έγιναν διακοπές Χριστουγέννων 2017. Άνοιξαν τα σχολεία, και αυτή ήταν όλο χαχα χου χαχαχα, σαν να μην έγινε τίποτα. Και τότε άρχισαν οι σπόντες. Αχ αυτές οι σπόντες. Ξαφνικά πάνω στα γέλια, πέταγε μία κακία για μένα , που εσωτερικά, κυριολεκτικά με εξόργιζε. Και δεν είμαι άνθρωπος που ούτε νευριάζει εύκολα ούτε που παρεξηγείται. Ήξερε τα κουμπιά μου, τι να πω. Στην αρχή δεν έδινα σημασία, αλλά μετά της απαντούσα. Της απαντούσα, σταματούσε, και μετά πάλι γελάκια. Δεν ήταν ποτέ έτσι. Κυκλοθυμική. Μπορεί στην τάξη να γελούσε σαν να μην υπήρχε αύριο, και στα διαλείμματα να με κοιτούσε με ζήλια και θλίψη ταυτόχρονα. Η μόνη λογική εξήγηση που δίνω, είναι ότι μετάνιωσε που ξέκοψε μαζί μου. Αλλά γιατί οι σπόντες? Μετά ήρθε το Instagram, που σπάνια ανέβαζε, και σπάνια έκανε stories, και ξαφνικά άρχισε να ανεβάζει φωτογραφίες με τις φίλες της, βάζοντας λεζάντες τύπου '' με τις καλύτερες μου φίλες εδώ'', και stories τύπου '' την άλλη την είχα σαν αδερφή ρε, και μου έσκαβε τον λάκκο, και την άφησα να πέσει μέσα'' Μία χαρακτηριστική δημοσίευσή της είχε λεζάντα '' maybe your life sucks, because of the people that are in it'' Ποτέ ξανά δεν της έδωσα σημασία, ότι και αν έκανε. Συμπεράσματα? Μετάνιωσε, και προσπαθεί να με κάνει να ζηλέψω, όσο νόημα και αν έχει αυτό. Αν δεν είχαν γίνει αυτά, θα είχαμε μία απίστευτη φιλία. Τώρα εσείς λέτε, οι φιλίες Λυκείου είναι παιχνίδια, αλλά η πρώην κολλητή μου δεν έκανε ανούσιες φιλίες, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μας. Δεν θα ξαναγίνουμε φίλες, σε καμία περίπτωση. Ακόμα και αν αυτή θέλει, εγώ πλέον δεν θέλω. Βαρέθηκα. Κουράστηκα. Είχαμε ένα ψυχικό δέσιμο, και απλά έσπασε, σαν γυάλινο ποτήρι. Όλο αυτόν τον καιρό, είδα μία άλλη, μία που πλέον δεν αναγνωρίζω. Μπορεί να την συγχωρήσω, αν δεν το έχω κάνει ήδη, αλλά σίγουρα δεν γυρίζω πίσω. Και λέτε τι νόημα έχει να ενδιαφέρομαι, αφού δεν γυρίζω πίσω, και γιατί δεν την αφήσω να πάει απο κει που ήρθε. Απλώς θέλω να ξέρω αν εγώ έφταιξα σε κάτι, και να το βγάλω απο μέσα μου, για να συνεχίσω. Άσχετο - > Βλέπω εδώ μέσα άτομα άνω των 20, και τα προβλήματα τους, και μπορώ να τους βοηθήσω, με κάποιες πολύ λογικές συμβουλές πιστεύω, και πάω ακόμα Λυκείο.... ?