Είναι λίγο ζορικη η κατάσταση με τις θέσεις εργασίας. Καλά αποτελέσματα στις πανελλήνιες και να ξέρεις δύο πράγματα:1) Όπου και αν μπεις πήγαινε να δεις από την αρχή ποια είναι η κατάσταση του κλάδου σου εκεί έξω, ποιες οι συνθήκες εργασίας και αν υπάρχει ζήτηση. Ένας νεκρός κλάδος ή χωρίς μεγάλη ζήτηση θα κάνει μπαμ από την αρχή, λίγα καταστήματα σε μεγάλες πόλεις, δυστυχισμένοι άνθρωποι ως υπάλληλοι χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Αν πας σε 3-4 καταστήματα και η κατάσταση είναι ίδια μπορεί να χάνεις τον χρόνο σου και ο κλάδος να μην αξίζει, τουλάχιστον στην Ελλάδα.2) Πήγαινε και παρακολούθησε από την αρχή πως γίνεται η δουλειά ώστε όταν φτάσεις στην πρακτική σου να μην ασχολείσαι με βλακείες. Επίσης, τα καλοκαίρια, εάν ο κλάδος σου είναι τεχνολογικός, έχεις παραθυράκια να εργαστείς part time χωρίς πτυχίο, ψαξ το. Είναι λίγο δύσκολο να βρεις και άτομα που να σε δεχτούν για να παρακολουθήσεις γιατί έχει τεράστια πρόστιμα για αυτούς αν τους πιάσουν, δεν θα είναι ουτε αυτό εύκολο δηλαδή, αλλά είναι αναγκαίο γιατί όταν θα τελειώσεις την σχολή σου και θα πας κάπου να ζητήσεις δουλειά πρέπει να έχεις μια λίστα με πράγματα τα οποία μπορείς να κάνεις (όχι ξέρεις, άλλο να ξέρω τη θεωρία και άλλο να μπορώ να την εφαρμόσω). Οι εργοδότες δεν θέλουν να ασχοληθούν με τους υπαλλήλους τους, πρέπει να ξέρουν τη δουλειά, τέλος.Εάν δεν βρεις κάποιον να παρακολουθήσεις έχε καλές σχέσεις με τους καθηγητές σου γιατί οι περισσότεροι γνωρίζουν τους πάντες, κάτι μπορούν να κάνουν εάν θεωρούν ότι αξίζεις.
27.6.2018 | 21:35
Απελπισία.
Είμαι 18, τελείωσα το σχολείο και έδωσα πανελλήνιες. Από την ημέρα που τελείωσα με τις πανελλήνιες άρχισα να ψάχνω για δουλειά. Έχω φάει όλη την Αθήνα και δεν βρίσκω πουθενά!! Όλοι ζητάνε προϋπηρεσία, και "είσαι πολύ μικρή" και τέτοια. Δεν θέλει κανείς να με προσλάβει. Έχω απελπιστει, και δεν ζητάω και πολλά, αν είναι δυνατόν. Έκανα αμάν για να ξεμπερδεψω με σχολείο και πανελλήνιες για να βοηθήσω και εγώ έστω λίγο στο σπίτι, διότι η κατάσταση που επικρατεί είναι τραγική. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να βλέπεις τους γονείς σου να πασχιζουν και να στεναχωριουνται και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Ήλπιζα, και έκανα υπομονή και τελικά δεν μπορώ να βοηθήσω. Νιώθω τόσο άχρηστη. Το μόνο που μπορώ να ελπίζω τώρα είναι στα θετικά αποτελέσματα των πανελλαδικών.
2
