ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Τόσο καιρό είμαι αναγνωστήρια τ lifo αλλά τώρα αποφάσισα να εκφράσω και τον δικό μου προβληματισμό.Αρχικά, είμαι 17 χρονών. Όταν βγαίνω έξω με τις φίλες μου και τύχει να έρθουν στην παρέα μας αγορια, εκείνα θα προσέξουν τις φίλες μου και όχι εμένα. Όχι επειδή είμαι άσχημη. Ίσα ίσα είμαι όμορφη, αλλά ντροπαλή. Ενώ οι φίλες μου είναι τόσο εξωστρεφής και βρίσκουν να πουν τα κατάλληλα λόγια. Ενώ εγώ σχεδόν μόνο παρακολουθώ και δεν μιλάω. Θέλω να μιλήσω, το θέλω πολύ, αλλά δεν μου βγαίνει.Επίσης, όταν είμαι έξω και με προσέξει καποιος, με κοιτάξει επίμονα, και με φλερτάρει (αυτό συμβαίνει επειδή είναι πιο μακριά μου, οπότε δεν ξέρουν ότι είναι ντροπαλή.). Τότε οι φίλες μου μου λένε να τον κοιταξω και εγώ λίγο επίμονα και όλα τα συνηθισμένα, αλλά καταλήγω να μην το κάνω γιατί φοβάμαι ότι θα του δώσω ελπίδες, θα έρθει σε μένα και μετά θα ξενερώσει επειδή θα καταλάβει ότι είμαι ντροπαλή ή επειδή θα πω κάποια χαζομάρα από το άγχος μου (μου έχει τύχει πολλές φορές. Όταν πάω να μιλήσω σε κάποιον, ειδικά όταν αυτός μου αρέσει εμφανισιακά και έτσι, μπερδεύω τα λόγια μου, λέω ασυναρτησίες και μετά θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί)Ειλικρινά δεν ξέρω από πού πηγάζει αυτό το άγχος και γιατί δεν μπορώ να μιλήσω. Οκ, ειμαι πιο ντροπαλή από άλλους αλλά όταν είμαι με φίλες ή γνωρίσω κορίτσια, μπορώ να μιλήσω! Με τα αγόρια τι συμβαίνει πια και δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη??