ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω πρόβλημα με την αδερφή μου αλλά δεν είμαι εγω η μικρότερη και καταπιεσμένη όπως διαβάζω αλλού.Εγω είμαι η μεγάλη, η πρώτη 27 χρονων και με την μικρή(22) δεν τα πάμε καθόλου καλά. Γιατί εκείνη δεν φταίει ποτέ και σε τπτ, έχει παντα δίκιο και όταν της μιλάω εγώ ή η μαμα μας το μόνο που κάνει είναι να φωνάζει και να βρεί κάτι από το παρελθόν που εχουμε κανει εμεις λάθος για να το χτυπήσει Για να αλλάξει κουβέντα. Ποτέ δεν παραδέχεται τα λάθη της και πάντα μολίς της μιλήσω εγω προσωπικά η ατάκα της είναι " εισαι κακιά σκύλα και κομπλεξική και ασχολείσαι μαζί μου". Το θέμα είναι οτι εχω βαρεθει να με χαρακτηρίζει ετσι. Σε λίγο θα το πιστέψω κιόλας οτι εχω πρόβλημα ετσι όπωα το παρουσιάζει.Δεν ανακαευομαι στα δικά της ούτε της κάνω κουμάντο δεν με νοιαζει. Εγω εχω την δουλεια μου και την σχεση μου. Εκεινη παλι απο μικρή σε προβληματικες καταστασεις δεν δουλευει και σταματησε από τα 16 το σχολειο. Απλως κοιμαται μεχρι το μεσημερι και δεν προσφερει και τπτ στο σπιτι σαν βοηθεια στο νοικοκυριο. Δεν της ζητησαμε και ποτε να γινει δουλα γτ δεν τα καταφερνει και πολυ αλλα τουλαχιστον να σεβεται τον κοπο των αλλων.Είμαι ένας άνθρωπός που όταν γινεται κατι που με ενοχλεί ή με επηρεάζει αρνητικά , αφου ζούμε στο ιδιο σπιτι στο ιδιο δωμάτιο πρεπει να το πω. Επίσης τελευταία οι πραξεις της και τα προσωπικά της εχουν αντίκτυπο στην ηρεμία της οικογένειας όλης. Τι να κανω ,να μην μιλαω επειδη εκείνη δεν θέλει να ακοούει τπτ κακό για εκείνη. Σε μας είναι πρωτη στο κραξιμο με φωνες και υστερια. Αλλα σ' εμενα πιπιλαει την λέξη κομπμεξική. Τι να κάνω. Οταν μιλάω και αμεσως αρπάζεται για να μιλήσω από την πίεση βουρκώνω και δακρίζω. Και δεν λέω είμαι ατροπη ωρες ωρες στην προσεγγιση αλλα δεν νομιζω να ειμαι παραλογη. Οι μικρότερες πρεπει πάντα να είναι το θύμα και οι καταπιεσμένες?Αναρωτήθηκε κανείς να ακούσει την άλλη πλευρά?? Δεν εχω στόχο να γίνουμε κολλητάρια αλλά τουλάχιστον μέχρι να παει η καθεμία στο σπίτι της να κοιμαμαι και να ξυπναω ηρεμα εγω και ολοι μας. Καμία παρόμοια εμπειρία ή συμβουλή??