ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα! Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου.. Νιώθω απαίσια για τον κόσμο μας. Νιώθω σαν να μην ανηκω εδώ, στον κόσμο της κερδοσκοπίας και της υποκρισίας. Ζούμε σε ένα κόσμο που στα νοικοκυριά η γυναίκα σπάει το κεφάλι της και ουκ ολίγες φορές νευριάζει γιατί δεν ξέρει τι να μαγειρέψει και πως να ικανοποιήσει τον συντροφο, παιδιά κλπ ενώ δίπλα της άνθρωποι πεινούν. Και θα μου πει κάποιος που ζεις δε βλέπεις την κρίση της χώρας μας? Μαλιστα. Και εγώ θα του απαντησω: αφού έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου και ένα πιάτο φαι στο τραπέζι σου μη μιλάς. Η απληστία μας έχει γονατίσει.Μας έχει δέσει από το πόδι και μας σέρνει αλύπητα για να μας θυσιάσει στο βωμό της. Και συνεχίζω: ζούμε σε ένα κόσμο που "απέξω" είναι όλοι φιλάνθρωποι και ελεημονες. Όλοι καλοσυνάτοι που είναι πάντα στη διάθεσή του συνανθρώπου τους που τους έχει ανάγκη. Και είναι πάντα πρόθυμοι να διαλύσουν την "γενναιοδωρια" τους με την πρώτη ευκαιρία. Από μέσα τους όμως κοιτουν, να το πω λαϊκά, την πάρτη τους. Βλέπουν τον ανήμπορο συνάνθρωπο τους στο πεζοδρόμιο και αντί να σκύψουν και να του αφήσουν το υστέρημα τους ή έστω να του πουν μια καλή κουβέντα τον προσπερνούν είτε κάνοντας πως δεν τον είδαν είτε ισχυριζόμενοι ότι έχουν μια βιαστική δουλειά. Αυτό δεν είναι ανθρωπιά αγαπητοι μου. Αυτό είναι υποκρισία και το μόνο που αξίζει είναι λυπηση.. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι που προσπερνάμε(και θα βάλω και τον εαυτό μου μέσα) έχουν πολλή περισσότερη αξιοπρέπεια από ότι εμείς.ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η ζωή είναι μικρή! Ελάτε όλοι εσείς αυτά τα λίγα χρόνια που μας δίνονται να ζήσουμε "στο μάταιο τούτο κόσμο" να τα ζήσουμε με την καρδιά μας να πονά τους άλλους και να είναι έτοιμη να θυσιαστεί για κάποιον που την έχει ανάγκη. Μεγάλο κεφάλαιο το ξέρω, συγγνώμη αν σας κούρασα και ευχαριστω που μπήκατε στον κόπο να το διαβάσετε.