ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα πράγματα θα ήταν ωραία και καλά αν ήμουν στο γυμνάσιο...άντε και στο λύκειο. Θα ερωτευόμουν έναν όμορφο νεαρό καθηγητή μου γύρω στα 30-35, εγώ θα ήμουν γύρω στα 16-17, θα τον κοίταζα σαν χαζή όλη μέρα στο σχολείο, αυτός δεν θα έπαιρνε χαμπάρι τίποτα (άλλωστε θα ήταν αδύνατον να γίνει κάτι μεταξύ μας) και δύο μήνες μετά το πολύ θα τα είχα φτιάξει με κάποιον συμμαθητή μου και θα είχα ξεχάσει τον > πια για μένα καθηγητή μου. Όμως πλέον τα πράγματα ΔΕΝ είναι έτσι. Πλέον είμαι φοιτήτρια...τι πλέον δηλαδή, παίρνω πτυχίο σε 3 μήνες. Και το να ερωτεύεσαι τον καθηγητή παύλα βοηθό του εργαστηρίου σου στην σχολή που σε περνάει μόλις 6 χρόνια είναι απολύτως λογικό(και εφικτό). Έτσι λοιπόν την πάτησα και εγώ με τον τύπο. Μπορεί όπως προείπα να έχουμε μόνο έξι χρόνια διαφορά και υπό κανονικές συνθήκες αν τον γνώριζα κάπου έξω να μην είχα θέμα, όμως μέσα στην σχολή κόλησα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Προσπαθούσα να του πιάνω συνέχεια την κουβέντα, αλλά πάντα για θέματα της σχολής και για τους βαθμούς που μου έβαζε( παρεπιπτόντως ήμουν η μόνη στην οποία έβαζε 9 και 10!).Δεν λέω βέβαια, και αυτός όλο γύρω γύρω ερχόταν μπας και του μιλήσω. Του έλεγα το όνομα μου και μου απαντούσε >, Από την πρώτη μέρα του εξαμήνου δεν ήξερα ποιο τμήμα να παρακολουθήσω, μόλις όμως μπήκα σε αυτό που έκανε μάθημα και τον είδα αποφάσισα αμέσως. Κόλησα με την πρώτη. Τον κοίταζα καθε φορά και ποτέ δεν καταλάβαινα λέξη από το μάθημα γιατί σκεφτόμουν διάφορα. Οι φίλοι μου μου λέγανε πως και αυτός σε όλης την διάρκεια του μαθήματος με κοιτάει και πάντα με ρωτούσε ερωτήσεις να απαντάω μέσα στην τάξη(εγώ βέβαια στον ΚΟΣΜΟ μου....) Βέβαια όλα αυτά.....last εξάμηνο....Τώρα δεν τον έχω πια καθηγητή και δεν ξέρω καν αν είναι ακόμα στην σχολή. Φυσικά, σαν δαιμόνιο θηλυκό που είμαι έχω βρει το προφίλ του στο fb αλλά δεν του έχω κάνει αίτημα φιλίας. Ντρέπομαι. Σκέφτομαι ότι μπορεί όλα να είναι στο μυαλό μου, να μην έχει καν καταλάβει αυτός τίποτα, να μην του αρέσω καν, να μην με θυμάται οπότε λέω να μην γίνω και ρεζίλι και τον πετύχω ξαφνικά στην σχολή. Από την άλλη λέω και αν όντως και αυτός ήθελε, κρίμα δεν είναι να μην γίνει κάτι; Και πάλι όμως άντε και γινόμαστε φίλοι στο fb, τι να του πω; Αχ αγχώθηκα πάλι βραδυάτικα.....