ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πλέω δε θα σκέφτομαι τίποτα. Όπως κάνουν οι περισσότεροι στο περίγυρο μου. Γενικά σαν άνθρωπος τα περισσότερα τα περνώ πολύ προσωπικά, ότι με ενοχλεί ότι ακούσω και είναι άδικο, ότι δω και δεν μου αρέσει αντιδρώ ανάλογα. Πιστεύω είναι απόλυτα φυσιολογικό. Το αγόρι μου, μου λέει ότι καμία φορά γίνομαι υπερβολική, όσο αναφορά τα πολιτικο μου σκεπτικό, την πολίτη μου ιδεολογία δηλαδή. Ναι δεκτό, τους περισσότερους μου φίλους τους έχω διώξει από δίπλα μου γι'αυτό το λόγο, τους περισσότερους τους κέρδισα ξανά ( αυτοί που άξιζαν βασικά, έκανα τα δυνατά αδύνατα και τους έφερα πάλι πίσω στη ζωή μου). Τέλος πάντων. Πλέω έχω καταλάβει ότι μερική ανρθωποι δεν καταλαβαίνουν με λόγια, θέλει πράξεις για να τους ταρακουνήσεις. Έτσι κι εγώ αποφάσισα από λόγια να μη παίρνω πλέων, έχω ακούσει πολλά, πράξεις δεν είδα και τόσες πολλές. Για εσένα το λέω που γυρνάς από εδώ και από εκεί και ο νους σου είναι μόνο εκει, εδώ που χαρώ παλεύω μέρα νύχτα για να βγάλω το ψωμί μου, μέσα στην πίεση, στο άγχος, στη μιζέρια και την εξαθλίωση και της άθλιες συνθήκες εργασίας μου. Κάθε πρωί ξυπνάω με δάκρυα στα μάτια μου, πηγαίνω στη δουλειά, κάθομαι και κοιτάω μέσα απ' το παράθυρο της κουζίνας τους πελάτες που τους ετοιμάζω και τρώνε το φαγητό τους μετά το μεσημεριανό τους μπάνιο, μέσα στη χαρά και την ξεγνοιασιά καθώς τα σώματα τους έχουν μαυρίσει απ' την ηλιοθεραπεία, πόσο θα ήθελα κι εγώ να ήμουν σαν κι αυτούς, σαν και εσένα που είσαι τώρα κάμπινγκ με την παρέα σου, και κάθε βράδυ κοιτάς τα άστρα και ακούς την ηρεμία απ' τα πεύκα που είναι γύρω σου, κάνεις τις συζητήσεις σου με κορίτσια και αγόρια και γελάς, και μιλάς, και δε σε νοιάζει τίποτα.Θα ήθελα να ήμουν εσύ, θα ήθελα να ήμουν βασικά μαζί σου. Η ζωή είναι άδικη για μερικούς ανθρώπους, όπως είναι και με εμένα.Λησμονω τα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας, που ήμουν όλοι μέρα στην παραλία, και είχα γίνει κατάμαυρη απ' το ήλιο και τα μαλλιά μου είχαν ξεβαψη και γινόντουσαν ξανθα, δεν είχα έννοιες, μονάχα ποτέ θα πάω στη παραλία και πότε θα φάω, ο θείος μου με έλεγε δελφίνι, επειδή ήξερα τόσο καλά να κολυμπάω και να εξερευνώ την θάλασσα. Πολύ τα χάρηκα τα χρόνια αυτά και τα θυμάμαι και με βλέπω τώρα πως ειμαι, δίπλα ακριβώς απ' την παραλία σε μια ταβέρνα και δεν μπορώ ούτε την αμμο να πατήσω πλεων. Δύσκολη ζωή για εμάς τους μάγειρες. Απορώ αν με σκέφτεσαι πλέων ή έχεις βάλει κάποια άλλη μέσα στο νου σου, και κάθε μέρα τα γλυκολογα που μου λες δεν ξέρω αν τα εννοείς ή αν μου τα λες για να μην είμαι ποιο χάλια ακόμα. Σήμερα ούτε ένα τηλέφωνο δεν πήρε. Δεν πειράζει, θα τελείωση κι αυτή η σεζόν όπως κάθε φορά και θα ηρεμησω.Δύναμη σε όλο το κόσμο που δουλεύει το καλοκαίρι και δεν έχει την δυνατότητα να πάει ένα μπάνιο.Δύναμη σ' αυτούς που είναι μακρυά απ' τα ταίρια τους και νιώθουν ανασφάλεια και φόβο. Δύναμη και κουράγιο σε όλους εμάς που χαρώ παλεύουμε καθημερινά.Δύναμη και κουράγιο μάγκες και μαγκισες είναι το όπλο μας και θα νικήσουμε.