Η Κυψέλη είναι η πιο πολυεθνική γειτονιά της Αθήνας. Πολύχρωμη, με κόσμο από κάθε ήπειρο και μέρος του κόσμου, σε τέτοιο βαθμό που δικαιολογεί και το όνομά της: Κυψέλη. Ο κόσμος νωρίς το απόγευμα είναι τόσος πολύς που μοιάζει με μελίσσι. Βέβαια, δεν έχει την ομοιογένεια του μελισσιού, αλλά αυτή η ποικιλία είναι που κάνει ενδιαφέρουσα σήμερα την περιοχή, παρόλο που έχει χάσει τον μεγαλοαστικό χαρακτήρα της.
Οι αρτ νουβό και μπάουχαους πολυκατοικίες και τα νεοκλασικά είναι εκεί ακόμα, ακλόνητα, αλλά ο κόσμος έχει πολύ αλλάξει από τότε που η αστική τάξη ήταν στην ακμή της.
Οι αρτ νουβό και μπάουχαους πολυκατοικίες και τα νεοκλασικά είναι εκεί ακόμα, ακλόνητα, αλλά ο κόσμος έχει πολύ αλλάξει από τότε που η αστική τάξη ήταν στην ακμή της.
Περπατώντας από την πλατεία Αμερικής προς την Φωκίωνος, και διασχίζοντας την Πατησίων που μετά την πλατεία Βικτωρίας και πηγαίνοντας προς την Κολιάτσου σταδιακά έγινε εντελώς multi culti και θυμίζει όλο και πιο πολύ τους δρόμους στο Elephant and Castle ή το Brixton στο νότιο Λονδίνο, καταλαβαίνεις ότι έχουν αλλάξει τα πάντα. Ο σύνθεση του κόσμου, η ατμόσφαιρα, το είδος των μαγαζιών που ανοίγουν, ακόμα και τα φαγητά που βρίσκεις πια στο δρόμο.
Η Φωκίωνος Νέγρη (την οποία άκουσα για πρώτη φορά να αποκαλούν «πλατεία Φωκίωνος», το Νέγρη έχει από καιρό χαθεί) έχει γεμίσει μαγαζιά, μπαρ, φαγάδικα και ναργιλετζίδικα, τα καφέ υπήρχαν πάντα, αλλά έχει αλλάξει ο κόσμος που σύχναζε εκεί.
Εξακολουθεί να είναι, πάντως, μια ζωντανή πλατεία, με μικρά παιδιά να παίζουν μπάλα με τους γονείς τους, γιαγιάδες που κάνουν τα εγγόνια τους βόλτα με τα καροτσάκια, ανθρώπους που κάθονται στα παγκάκια (μιλώντας στα κινητά ή χαζεύοντας με αυτά), ζευγάρια που χαίρονται την καλοκαιρινή ραστώνη, πλανώδιους που πουλάνε από παιχνίδια μέχρι πλαστικά μπιμπελό και κινητά, και άπειρα σκυλιά κάθε ράτσας και μεγέθους, με τους ιδιοκτήτες τους (Ο Φ. θεωρεί ότι τα πιο πολλά σκυλιά και οι ιδιοκτήτες τους μοιάζουν εξωτερικά και εσωτερικά).
Στον πεζόδρομο της Φωκίωνος υπάρχει και το άγαλμα «Σκύλος» του γλύπτη Ευριπίδη Βαβούρη. Είχε τοποθετήθηκε στο τελευταίο παρτέρι της Φωκίωνος Νέγρη το 1940 χωρίς κάποια ιδιαίτερη αφορμή και έκτοτε έχει αλλάξει σημείο έκθεσης τουλάχιστον τρεις φορές. «Ο πατέρας μου επέλεγε συχνά να ασχοληθεί με ζώα», αναφέρει η κόρη του καλλιτέχνη, Μαριλένα Βαβούρη, και συνεχίζει: «Για το Σκύλο χρησιμοποίησε ως μοντέλο ένα αληθινό κυνηγετικό. Είχε την ικανότητα να τα βάζει να ποζάρουν».
Στην πλατεία Κυψέλης που καταλήγει ο πεζόδρομος αντροπαρέες Αλβανών παίζουν ντόμινο, ενώ ζευγάρια δίνουν ραντεβού μπροστά στο άγαλμα του Κανάρη (την πλατεία την λένε «πλατεία Κανάρη» αλλά κανείς δεν την αποκαλούν έτσι). Τα παιδιά που παίζουν μπάλα ή ακούνε δυνατά ραπ είναι η πιο ζωντανή εικόνα που πάιρνουμε μαζί μας φεύγοντας.
Στην αγαπημένη μου αρτ νουβό πολυκατοικία ένας κύριος έχει βγάλει τα παπούτσια του και διαβάζει εφημερίδα. Έχω να δω πολύ καιρό κάποιον να διαβάζει εφημερίδα. Και η νεαρή Νιγηριανή απέναντι που ακούει μουσική στο κινητό κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση: και οι δύο τρίβουν τα δάχτυλα των ποδιών τους.
σχόλια