ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γειά σας.Πολυ θα ήθελα να συστηθώ αλλά δε ξέρω καν ποια είμαι. Τά τελευταία 3 χρόνια νιώθω φάντασμα. Ένα φάντασμα συνεχώς θλιμμένο. Είμαι 19 χρονών. Δεν έχω φίλες... ή μάλλον οι φίλες που έχω είναι ευκαιριακές, επιφανειακές. Νιώθω ανεπαρκής και μόνη. Βιώνω ερωτική απογοήτευση 3 χρόνια τώρα. Αμάν αυτές οι εφηβικές αγάπες. Όσον αφορά τις σπουδές... άλλο κεφάλαιο τούτο. Ξανά έδωσα πανελληνιες και περνάω σε μια σχολή η οποία δεν είναι ακριβώς το όνειρό μου αλλά κάτι μπορώ να κάνω κι από εκεί. Η σχολή είναι σε μια σχετικά μικρή πόλη δίχως πολλούς φοιτητές. Δεν έχω καταλάβει ακόμη αν η οικογένειά μου ειναι κανονική ή απλώς δυσλειτουργική. Πάντως με επηρεάζει πολύ στο θέμα της ψυχολογίας μου. Από μικρή είχα έναν εκφοβιστή - bully στη ζωή μου, είτε αυτός ήταν θείος είτε αδερφός είτε η ίδια μου η μητέρα.Δεν έχω σε ποιον να στραφώ να πω τα προβλήματά μου. Μάλλον έχω... και λέω μόνο το 30% σε έναν άνθρωπο μεγαλύτερης ηλικίας και πείρας.. αλλά κάθε φορά που συζητάμε, προκύπτουμε στο συμπέρασμα πως έχω τεράστια προβλήματα. Δεν είναι ότι δε θέλω να παραδεχτώ τα προβλήματά μου αλλά όταν κάποιος τα μεγεθύνει τοοοσο πολύ, φαίνεται λίγο αρρωστημένο... ντροπιαστικό.. σα να θέλω να αρνηθώ τη σοβαρότητα αυτών. Είναι 4:19 το πρωί. Έχει γίνει ρουτίνα να κοιμάμαι τη μέρα και να ξυπνάω, να κλαίω και να ακούω μουσική το βράδυ. Νιώθω άσχημη, μόνη και άχρηστη. Δε νιώθω αρκετή. Και το χειρότερο, δεν αγαπώ τον εαυτό μου.