ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Είπα να γράψω εδώ αυτά που νιώθω, γιατί κυριολεκτικά δεν έχω κανένα να μιλήσω. Είμαι μια κοπέλα 22 χρόνων, πρόσφατα απολυμένη, χωρίς αγόρι φυσικά, χωρίς καθόλου φίλους και με δυο γονείς που με υποτιμούν και μου δείχνουν τεράστια απέχθεια.Ειναι καλοκαίρι, δεν έχω κάνει ούτε ένα μπάνιο στη θάλασσα, δεν έχω ούτε μια παρέα να βγω και να έχω και τους γονείς να μου λένε «βρες καμία παρέα επιτέλους, έτσι όπως είσαι (σαν χαρακτήρας) πως να έχεις φίλους, ο αδερφός σου δηλαδή γιατί έχει τόσους φίλους και πηγαίνει συνέχεια διακοπές;, σταματά πια να εξαρτάται από εμάς» ..και αλλά πολλα παρόμοια.. Λες και εμένα μ’αρεσει που είμαι έτσι, χωρίς ούτε μια παρέα στα 22, σχεδόν 23 μου χρόνια. Αλλά ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τι κάνω λάθος...Δεν έχω πειράξει ποτε μυρμήγκι, πάντα είμαι ευγενική και διακριτική. Κι όμως, έδω και 5 χρόνια βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση... με περιστασιακούς «φίλους» που χάνονται εν μια νυκτι. Χωρίς μια στάνταρ παρέα, χωρίς ζωή... να βλέπω στο ινστα όλους να ειναι στις παραλίες με τις παρέες τους και να σκέφτομαι «εγώ τι έχω κάνει λάθος; Εγώ γιατί δεν έχω κανέναν; Γιατί οι γονείς μου φαίνονται έτσι;» Ειλικρινά δεν ξέρω, αν ήμουν γονιός και το παιδί μου δεν είχε φίλους θα προσπαθούσα να τον κάνω να αισθανθεί καλύτερα, όχι να του το χτυπάω κάθε τρεις και λίγο και με έναν τροπο λες και έχει κάνει κάποιο έγκλημα και γι αυτό έχει μείνει μόνος του.Μήπως είμαι τόσο απαίσιος άνθρωπος; Μήπως δεν αξίζω φίλους; Μήπως θα είμαι μόνη μου μια ζωή; Είμαι τόσο απαίσια, γι αυτό δεν μ’αγαπαει κανένας;Όσες φορές και να έχω πάει σε ψυχολόγο, φως δεν έχω δει... νομίζω είμαι καταδικασμένη Άντε και καλό 15Αυγουστο...(σας ζηλεύω τρέλα όσους είστε σε παραλία)