ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 28 χρονών και μοναχοπαίδι. Κάποιος θα με πει καλομαθημένη και κάποιος άλλος κακομαθημένη.. Το θέμα είναι οτι οι γονείς μου ακόμα και σε αυτήν την ηλικία είναι υπερπροστατευτικοί και καταπιεστικοί..... Δεν με βοήθησαν να σπουδάσω αλλά ούτε εγω είχα την οικονομική άνεση να το κάνω μόνη μου, με την δικαιολογία οτι θα είναι μακριά και δεν θα με βλέπουν στην σχολή που είχα περάσει... Το αποτέλεσμα να γυρνάω δεξιά-αριστερά και να κάνω οτι εργασία βρίσκω και αν με βολεύουν οι ώρες επειδή δεν έχω και αμάξι και νομίζω πως θα ξέρετε πως συγκοινωνία δεν υπάρχει όλες τις ώρες και μάλιστα σε επαρχιακό μέρος που έχουμε μόνο ταξί και λεωφορεία....Ενω έχω δίπλωμα οδήγησης, ποτέ μα ποτέ δεν με έχει αφήσει ο πατέρας μου να οδηγήσω μόνη μου, να πάω έστω μια βόλτα... Κάθεται πάντα στην θέση του συνοδηγού και μετά απο 3 χρόνια που οδηγάω, μου λέει πάντοτε τι θα κάνω.. Αν κάποια στροφή την πάρω με μεγαλύτερη ταχύτητα ή λίγο κλειστά αρχίζει φωνάξει και λέει πως θα οδηγήσω μόνη μου όταν μάθω να παίρνω σωστά τις στροφές.... Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να με αφήσει να οδηγήσω μέσα στην κίνηση και αν τελικά τον πείσω, θα χλιμιντρίζει δίπλα και θα είναι ξανά όλο παρατηρήσεις.... Το έχουμε συζητήσει αρκετές φορές και πάντα μου λέει οτι φοβάται ότι θα σκοτωθώ (λες και αυτός αν είναι δίπλα μου, δεν μπορεί να συμβεί το κακό!), αλλά και το εξωφρενικό που ακούω μερικές φορές οτι πρέπει να ζήσω τα πάντα που συμβαίνουν στον δρόμο για να το πάρω μόνη μου... Πιστεύω να καταλαβαίνετε τι εννοώ: αν δεν ζήσω τρακάρισμα, παράνομη προσπέραση( που το έχω ζήσει αυτό) και ότι άλλο συμβαίνει απο τους οδηγούς, δεν πρόκειται να οδηγήσω μόνη μου...... Και φυσικά οι επαρχιακοί δρόμοι, δεν είναι σαν της Αθήνας... Αν ζούσα στην πόλη σας, ούτε συνοδηγός δεν θα με άφηνε να μπω!Το θέμα είναι πως όλο αυτό με κρατάει πίσω επειδή δεν μπορώ να βρω δουλειά και δεν υπάρχει περίπτωση να δίνω τουλάχιστον 20 ευρώ για να γυρνάω σπίτι ή να νοικιάσω κάπου μόνη μου σπίτι.....Και το δίπλωμά μου έχω και με χαμηλή ταχύτητα πηγαίνω και τον δρόμο προσέχω, και βλέπω παιδιά 15-16 χρονών και έχουν απίστευτη ελευθερία με το αμάξι.. Αλλά ίσως οι γονείς τους θέλουν να σκοτωθούν και για αυτό τα αφήνουν ελεύθερα...Ακόμα και σήμερα που το συζητήσαμε πάλι τις ίδιες δικαιολογίες άκουσα..... Τους είπα ακόμα και το ενδεχόμενο να βρω κάποιον φίλο και αν είναι απο άλλη περιοχή, πως θα πηγαίνω να τον βλέπω αν δεν έχω την ελευθερία να πηγαίνω με το αμάξι την στιγμή που δεν με αφήνουν να πάω μόνη μου ούτε 100 μέτρα;; Και πάλι πήρα την αποστομωτική απάντηση πως θα πηγαίνω με το λεωφορείο και αν είναι να του πληρώνω την βενζίνη όταν με γυρνάει μερικές φορές στο σπίτι...Συγνώμη που το λέω, αλλά εγω αυτούς τους ανθρώπους δεν τους θεωρώ γονείς μου, απλώς μένουμε στο ίδιο σπίτι και δεν με ενδιαφέρουν καθόλου, όπως δεν τους ενδιαφέρω εγω και η ζωή μου και ας λένε ότι ''με λατρεύουν''... Και θα το δουν στο μέλλον αυτό, όπως δεν με βοηθάνε όταν τους έχω ανάγκη έτσι δεν θα με έχουν και εμένα βοήθεια όταν με χρειαστούν...ΥΓ. Το 2008 εμφανίστηκε κάποιο πρόβλημα υγείας και έπαιρνα φαρμακευτική αγωγή μέχρι πριν ένα χρόνο.. Πολύ πιθανόν να ήταν απο την υπερένταση που έχω και δεν μπορώ να ησυχάσω ούτε τώρα, και φυσικά ''φοβούνται'' να μην ξαναεμφανιστεί αλλά ούτε λόγος να με αφήσουν ελεύθερη για 5 λεπτά, να ''μου κάνουν το χατίρι''!.. Έχω σκεφτεί ακόμα και την αυτοκτονία (η καλύτερη εκδίκηση, τι λέτε;), αλλά δεν το τολμώ για την ώρα.. Περισσότερο φοβάμαι αν δεν έχω σίγουρα αποτελέσματα...ΥΓ 2.Μήπως λίγο σεξ με βοηθήσει να χαλαρώσω κάπως;;;;ΥΓ 3.Θέλω να κλάψω, να ξεσπάσω αλλά δεν με αφήνω να κλάψω και όλη αυτή η ένταση μαζεύεται μέσα μου..... Αλλά κλαίω το βράδυ, κάτω απο τα σκεπάσματα στο κρεβάτι μου....ΥΓ 4.Συγνώμη για την έκταση του μηνύματος...Και να φανταστείτε αυτή η ιστόρια ειναι μονο για το αμαξι....