ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η πολυαγαπημενη μου γατα...εφυγε...την πατησε αυτοκινητο και πεθανε αμεσως.Την ειχα ενα χρονο ακριβως .Ηταν τοσο δα μικρουλα οταν την υιοθετησα και την πρωτη βραδια εκλαιγε συνεχεια και ολο το βραδυ της εκανα παρεα.Γιναμε αχωριστες.Κοιμοταν μαζι μου,με ξυπνουσε το πρωι και παιζαμε ατελειωτες ωρες.Ηταν πολυ ναζιαρια και πολυ ομορφη.Ασπρομαυρη Καταπρασινα ματια.Και αυτη η μουσουδα της...Της εκανα στειρωση ,της αγορασα σπιτακι.Την ενιωθα σαν φιλη μου και οχι σαν γατα.Οταμ γυρνουσα σπιτι με περιμενε εξω.Ολους τους τρελενε με τα ναζια της και ολοι την λατρευαν.Και τωρα τι;; Την ειδα με τα ιδια μου τα ματια να πεταγεται στο δρομο και να την παταει αυτοκινητο καθως ερχοταν σπιτι.Μεσα στα αιματα η μικρη μου,πεθανε αμεσως.Αχ αυτος ο πονος ειναι ανυποφορος.Καποιοι μου λενε"σιγα για μια γατα κανεις ετσι"αλλα οσοι εχουν κατοικιδιο θα με καταλαβουν.Παιδια ειλικρινα ποναω και οσο σκεφτομαι τον πονο που ενιωσε την στιγμη του ατυχηματος τρελενομαι!!!Καθε μερα κλαιω και ποναει η ψυχη μου για την μικρη μου που εφυγε τοσο αδικα.Δεν μπορω να το πιστεψω .Βλεπω συνεχεια τις φοτογραφιες της.Στο σπιτι ειμαστε ολοι πολυ στεναχωρημενοι.Πως να το ξεπερασω; Καποιοι μου λενε να υιοθετησω και αλλο ενα.Αλλα αν συμβει παλι το ιδιο και σε εκεινο;Αυτος ο πονος ειναι τρομερος.Ειναι ιδιος οταν χανεις εναν ανθρωπο.Η απωλεια ειναι ιδια.Για μενα τουλαχιστον.Γατουλα μου μικρη συγνωμη που δεν μπορεσα να σε προστατεψω...Συγνωμη...μικρη μου :(