ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γράφοντας αυτη την εξομολόγηση θα σκεφτώ πως γράφω σε μια σελίδα ενός τετραδίου. Στην ουσία θέλω να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου και επειδή ντρέπομαι να τα πω σε συγγενείς ή φίλους τα γράφω εδώ,ώστε να πάρω και συμβουλές.Λοιπόν ξεκινάω. Με λένε Δανάη,είμαι 16 ετών και εξομολογούμαι οτι ανεξαρτήτως ηλικίας,μέχρι τώρα στη ζωή μου τα χω κάνει σκατα. Το τελευταίο διάστημα συγκεκριμένα έχω πάρει την κάτω βόλτα. Λάθος άνθρωποι,λάθος παρέες,λάθος κινήσεις,λάθος επιλογές. Και ολα αυτά καταλήγουν σε αυτό που είμαι σήμερα.Ολα ξεκίνησαν πέρυσι. Όταν πηγα λύκειο πρώτη φορά. Ειδα πως στο λύκειο τα παιδιά έχουν άλλο στυλ. Μαγκιά,αλητεία,βόλτες,σχεδόν καθολου διάβασμα και αυτά.(βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά σας λέω πως τα έβλεπα εγω.) Άρχισα να κανω παρέα και με αλλά άτομα πέρα της κολλητής μου. Με παιδιά από μεγαλύτερες τάξεις. Με παιδιά που χωρίς να το καταλάβω με έβαζαν να κανω πράγματα που τώρα τα μετανιώνω πολυ. Άρχισε να αλλάζει το ύφος μου,το στυλ μου,ο χαρακτήρας μου. Όχι μόνο απέναντι στους φίλους μου αλλά και στην ίδια μου την οικογένεια. Ίσως έφταιγε πως για πρώτη φορά οι γονείς μου με άφηναν να βγαίνω έξω με τους φίλους μου και τόση ελευθερία δεν ειχα ξανά νιώσει. Το πράγμα όμως γίνεται πιο ενδιαφέρον όταν τον Δεκέμβριο κανω την πρώτη μου σχέση. Περιμενα την πρώτη μου σχέση τελείως διαφορετική. Πίστευα πως θα ειχα κάτι καλό να θυμαμαι αλλά όχι. Πρωτον δεν ειχα πει στο τότε αγόρι μου πως είναι η πρώτη μου σχέση. Φοβήθηκα πως θα φαινόμουν ξενερωτη και πως θα σκεφτει «αυτη δεν έχει πέραση που πάω και μπλέκω». Τέλος πάντων,καλώς η κακώς δέθηκα παρά πολυ με εκείνον. Στο σπίτι οι δικοί μου μάλωναν συχνά και εκείνος ήταν ο μόνος που όταν έβλεπα τα ξεχνούσα ολα και ένιωθα γαλήνη. Μετά άρχισαν τα συνηθισμένα. Άρχισε να βγαίνει με αλλες και τέτοια. Ενώ το έβλεπα ξεκάθαρα πως πρέπει να φύγω από αυτη τη σχέση δεν ειχα το θάρρος να το κανω γιατί φοβόμουν πως θα μείνω μόνη μου.(καλά ένας μήνας ήταν αλλά ειχα ενθουσιαστεί..)Αλλάζει η χρόνια και 6μερες μετά με χωρίζει εκείνος. Κομμάτια εγω. Κλάμα. Καθολου όρεξη. Δεν έτρωγα δεν έκανα τίποτα. Σχολείο πήγαινα με το ζόρι,δεν ήθελα να τον βλέπω. Τέλος πάντων. Λίγους μήνες μετά (2 για την ακρίβεια) άρχισα να κανω κοπάνες. Δεν πήγαινα πρώτη ώρα ποτέ. Π ο τ ε. Επίσης έφευγα πάνω στο 4ωρο και πήγαινα για καφέ με την κολλητη μου και την παρέα μας την καινούργια. Έβλεπα πως ειχα αλλάξει αλλά δεν έκανα ποτέ προσπάθεια να το διορθώσω. Μάζεψα πολλές απουσίες. Παρά πολλές απουσίες. Δεν διάβαζα. Δεν έγραφα. Στο πρώτο τετράμηνο έβγαλα 13 ενώ στο γυμνάσιο ειχα 17 και 18. Απότομη πτώση. Ειχα παραιτηθεί από ολα. Μάλωνα με τους δικούς μου συνέχεια χωρίς λόγο. Ειχα αλλάξει φρικτά. Τρεις μήνες μετά τον χωρισμό μου,γνωρίζω ένα άλλο παιδί μέσω ινσταγκραμ. Ξεκινήσαμε να μιλάμε και κόλλησα μαζί του από την πρώτη μερα που μιλήσαμε..-δεν ξέρω πως. Αλλά εγινε.- 16 εγω,18 εκείνος. Αλλά πράγματα θέλω εγω,αλλά εκείνος. Κι όμως. Το ηλιθιο μυαλό μου ενθουσιάστηκε στην ιδέα πως μιλάω με ένα τόσο όμορφο παιδί (γιατί κακά τα ψέματα αλλά είναι το πιο ωραίο παιδί που έχω μιλήσει ποτέ στη ζωή μου.) και έκανα ότι μου έλεγε για να μην χάσω επαφή μαζί του. Εδώ να προσθέσω πως ξεκόλλησα από τον πρώην μου αλλά κόλλησα σε εκείνον. Λόγο προγράμματος (σχολείο και φροντιστήριο εγω,σχολή και προπόνηση εκείνος)δεν μπορούσαμε να βρεθούμε. Και όχι πως μένουμε μακριά. 20λεπτα με το αμάξι.Άρχισε να μου ζητάει φωτογραφίες(γυμνές). Φοβόμουν τόσο να το κανω αλλά ηξερα πως αν δε το έκανα θα σταματούσα να μιλάω μαζί του. Έτσι το έκανα. Όσες φορές ζητούσε φωτογραφίες ,του έστελνα πάντα. Επίσης εγω δεν έχω προχωρήσει ακόμα.. και είπα ψέματα σε εκείνον πως έχω προχωρήσει μόνο και μόνο για να μη φανώ ‘ξενερωτη’. Με αποτέλεσμα όταν με το καλό βγούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω.. Εκείνος κατά καιρούς με εγραφε.(ποσό σοβαρα θα είχε πάρει μια κοπέλα που του στελνει φωτογραφίες και ξέρει πως πρόκειται όταν βγει μαζί της να την χρησιμοποιήσει για να καλύψει την ανάγκη του και μετά θα εξαφανιστεί;) και έτσι έστελνα και 2 και 3 φορές πίσω εγω. Μια μερα είπα τέλος. Αν θέλει θα στειλει. Εστειλε. Έναν μήνα μετά. Μιλάμε και τώρα. Και σε λίγες βδομάδες που γυρναει από Κρήτη θα βγούμε. Εγω τον θέλω. Αλήθεια. Δε θέλω απλά να με χρησιμοποιήσει και να με πετάξει.(ξέρω πως αυτό θα γίνει) ούτε θέλω η πρώτη μου φορά να είναι μέσα σε μια τουαλέτα. Εγω ήθελα να βγω μαζί του για καφέ. Για βόλτα. Να βγάλουμε φωτογραφίες. Να γελάσουμε. Να τα πουμε. Να,να,να. Να με πάρει στα σοβαρα. Κι όμως βιάστηκα τόσο πολυ που τα έχω κάνει σκατα. Πως θα του πω ότι δεν έχω προχωρήσει και ότι ούτε θέλω; Πως θα του πω πως θέλω να βγω μαζί του για έναν απλό καφέ; Πως θα τα κανω αυτά όταν έχω δώσει άσχημα δικαιώματα και τώρα αυτός με βλέπει μόνο για να καλύψει κάποια ανάγκη του; Κι όμως εγω τον θέλω. Ενώ ξέρω πως η συνάντηση μας θα είναι λάθος θέλω πολυ να τον δω. Να τον αγκαλιάσω. Να τον φιλησω. Να τον κοιτάξω στα μάτια. Και όταν δεν μιλάω μαζί του γίνομαι κομμάτια. Τα χω κάνει θάλασσα.Θα βρω εγω κάποιον να με αγαπάει όπως αγαπάνε οι πρωταγωνιστες τις πρωταγωνίστριες στα έργα; Θα βρω κάποιον να με ερωτευτεί; Κάποιον να μπορω να είμαι αληθινή μαζί του; Έχω σιχαθεί τον εαυτό μου με ολα αυτά που έχω κάνει τον τελευταίο 1χρονο. Τα σκέφτομαι και κλαιω. Έχω πέσει τόσο χαμηλά Σαν κοπέλα. Τι γίνεται τώρα; Διορθώνεται κάτι;...*ευχαριστω όσους το διάβασαν*