:-( Δηλώνω πως οι ηλικίες των 60 ετών και άνω είναι οι χειρότερες γενιές που πέρασαν από τον τόπο μας. Χορτασμένοι, με κατοχικά σύνδρομα, κατέστρεψαν εμάς και τις υπόλοιπες γενιές. Το χαρακτηριστικό τους; Η απαίτηση! Με την ανεργία και την φτώχεια, διαλύθηκαν οικογένειες και σπίτια και το πατρικό έγινε η αναγκαστική λύση. Κι αυτό που περνάς είναι το λιγότερο, φίλη μου άνεργη και χωρισμένη, γύρισε στο πατρικό της και την πέταξαν στον δρόμο κυριολεκτικά, ευτυχώς που υπάρχει η Εκκλησία και την μάζεψε!Οι γονείς μας είναι ξένοι. Στους ξένους φερόμαστε με ευγένεια και θέτουμε όρια και συνήθως μας φέρονται καλύτερα και με περισσότερο σεβασμό από τους γονείς μας.Δείξε στωικότητα χτίζοντας αθόρυβα την αξιοπρέπεια σου ξανά και τις κόκκινες γραμμές σου. Πάρε την απόφαση εν κρυπτώ να αναζητήσεις ένα άτομο να συγκατοικήσεις. Και χτίσε μέσα σου την δύναμη να τους κλείσεις την πόρτα.Προσευχήσου στον Θεό, θα σε βοηθήσει. Έχεις την σκέψη μου!
5.9.2018 | 18:46
Δεν μπορω
Περνώντας ανείπωτες δυσκολίες,και αναγκασμένη να ωριμάσω "πριν την ωρα μου" έχω οδηγγθεί στο πόρισμα οτι οι πιο τοξικοι ανθρωποι που υπαρχουν στην ζωη μου,ειναι οι γονεις μου,η οικογενεια μου. Τους αγαπω πολυ,ομως,νιωθω οτι παντα με βαζουν να επιλεγω αναμεσα σε εμενα και σε αυτους. Εχω επωμιστει ολο το βαρος για να μην διαλυθει αυτη η "οικογενεια". Εχω θαψει τα ονειρα μου..και κουραστηκα..και θλιβομαι..και δεν εχω την ψυχικη ευρωστια να αντιταχθω,να ασχοληθω με εμενα,να με ανακαλυψω. Παντα νομιζα οτι ηταν οι ηρωες μου,αλλα εν τελει εγω ειμαι ο ηρωας της υποθεσης. Εγω τα κουβαλαω ΟΛΑ στην πλατη μου:τα κομπλεξ τους,τις ανασφαλειες,την βια. Βαριεμαι. Τους αγαπω πολυ,μα θελω να αγαπησω εμενα περισσοτερο. Δεν ξερω τι να κανω. Αισθανομαι ενα βαρος,ενα κομπο. Πνιγομαι ρε παιδια
2
