ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν 10 χρονών με βίασε συγγενικό μου πρόσωπο το οποίο σκοτώθηκε μετά από μήνες σε τροχαίο. Έπεσε μια νταλίκα στο αμάξι του και τον έκανε λιώμα. Τότε ήταν που είπα στη μαμά μου τι έγινε και δεν πήγε ούτε στη κηδεία. Από τότε και έπειτα φοβόμουν πάρα πολύ τα αγόρια. Με πλησίαζε κάποιος στο σχολείο ή στο δρόμο και εγώ έτρεχα να ξεφύγω. Αισθανόμουν ντροπή και φόβο για το αντρικό φύλο, μέχρι που στα 18, μου γύρισε σε αγοραφοβία με αποτέλεσμα να φοβάμαι όλους τους ανθρώπους και να με πιάνουν κρίσεις πανικού. Είμαι 22 χρονών και σπάνια βγαίνω από το σπίτι. Η ψυχή μου έχει τραυματιστεί ανεπανόρθωτα και δεν πηγαίνω καν σε ψυχίατρο πλέον, επιβιώνω την κάθε μου ημέρα με αντικαταθληπτικά και ηρεμιστικά. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου, που είμαι τόσο αδύναμη και δεν μπορώ να προχωρήσω. Δεν μπορώ να ξεπεράσω τις εμμονές μου και αυτοκαταστρέφομαι. Πριν λίγο η μαμά μου έκλαιγε σπαρακτικά και μου έλεγε ότι είναι κρίμα να χαραμίζω τόση ομορφιά σε τέσσερις τοίχους. Της είπα είδες τι μου έκανε η ομορφιά και σταμάτησε να μιλάει. Φοβάμαι τους ανθρώπους. Δεν θέλω να τους βλέπω ή να τους συναναστρέφομαι. Με πιάνουν κρίσεις πανίκου και μου κόβονται τα πόδια. Η ζωή μου είναι φρικτή, δεν βρίσκω λόγο να υπάρχω. Τελικά, ίσως κάποιες ζωές, είναι προορισμένες -απλά- για να χαραμιστούν. Ίσως -απλά- δεν υπάρχει κάποιο μεγάλο σχέδιο για μας. Ίσως γεννήθηκα με μοναδικό μου πεπρωμένο να υποφέρω. Καληνύχτα.