Ειλικρινά χαίρομαι για σένα που νιώθεις περήφανη! Ναι, τα έχεις καταφέρει! Και μάλιστα πολύ καλά! Συγκινήθηκα στην σκέψη ότι κάποια μωράκια στερούνται την αγκαλιά της μάνας και το δέσιμο, αυτήν την ανεπανάληπτη αίσθηση όταν το μωρό θηλάζει.Δεν βρέθηκα ποτέ στην θέση σου, ξέρω από φίλες μου τι ζόρι είναι να γυρίζεις στην δουλειά και να αφήνεις το μωρό σου πίσω τόσο μικρό. Ειδικά όταν θηλάζει. Εγώ ήμουν από τις "τυχερές" που απήλαυσαν το μωρό τους για 14 μήνες συνεχόμενα. Και μάλιστα 2 φορές. Θήλαζαν με την ησυχία τους και την άνεσή τους τα μωρά μου στην αγκαλιά μου.Είσαι δυνατή. Συνέχισε έτσι. Να σου ζήσει.
10.9.2018 | 23:47
Μητέρες δυο ταχυτητων
Είμαι μαμα ενός μωρού ενός έτους,σύζυγος και ασκώ ελεύθερο επάγγελμα πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου. Με αφορμή τα γενέθλια του παιδιού μου νιώθω τεράστια περηφάνια για την εξέλιξη του πρώτα από όλα αλλά και για τον εαυτό μου, γιατί κατάφερα να ισορροπησω ανάμεσα στην οικογένεια και τη δουλειά! Ας γίνω πιο συγκεκριμένη. Γέννησα και μετά από 25 ημέρες επέστρεψα στη δουλειά μου. Όχι γιατί ήθελα αλλά γιατί έπρεπε. Γιατί αν δε γυρνούσα η δουλειά μου θα ήταν κλειστή, θα έχανα μεγάλο ποσοστό της πελατείας μου που με κόπο έχτιζα αυτά τα χρόνια και γιατί φυσικά είχαμε ανάγκη ως οικογένεια τα χρήματα. Βοήθεια από γιαγιάδες δεν είχαμε, βρήκα μια πολύ καλη κοπέλα και οικογενειακή φίλη που ανέλαβε τη φύλαξη του μωρού( εδώ στάθηκα τυχερή) και πηγαίνα στη δουλειά κάθε πρωι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας! Οι ορμόνες να παίζουν τρέλα παιχνίδια στο μυαλό μου, οι ενοχές το ίδιο και εγώ να προσπαθώ παράλληλα να «βγάλω τη δουλειά». Πήγαινα άυπνη στη δουλειά ενώ όταν γυρνούσα σπίτι ακόμα και τις λιγοστές ώρες που κοιμόταν το παιδί καθόμουν και έβγαζα γάλα με το θηλαστρο για να του δώσω αυτό «το δώρο» ακόμα και όταν λείπω. Και τώρα μετά από αυτήν την περιγραφή θέλω να αιτιολογήσω τον τίτλο του κειμένου μου. Στη ζωή μου δεν υπήρξα σχεδόν ποτέ ανταγωνιστική και κυρίως δεν είχα ζηλέψει ΠΟΤΕ. Εκείνο όμως το διάστημα με είχε πιάσει ένα απίστευτο παράπονο έως και ζήλια για τη μαμα που κάνει άλλη δουλειά κυριως στο δημοσιο τομέα και είναι σε άδεια από κάποιους μήνες έως και χρόνο. Είμαστε μαμάδες και οι δυο, τα μωρά μας μας έχουν την ίδια ακριβώς ανάγκη αλλά εγώ όμως έπρεπε να λείπω. Σαφώς και εγώ αν ήμουν στο δημόσιο θα αξιοποιουσα αυτη τη δυνατότητα, ούτε φταίνε οι γυναίκες αλίμονο. Φταίει όμως το κράτος γιατί δεν προσέχει όλες τις μαμάδες το ίδιο. Τι να κάνει αφού η δουλειά είναι δίκη μου;! Να μου δίνει για λίγους μήνες ένα σεβαστό ποσο να μείνω με το μωρό, να ξεκουράσω το σώμα μου, να το θήλασω ήρεμα και όχι με την ψυχή στο στόμα. Όχι ένα χρόνο, 3-4μήνες θα μου έφταναν. Γιατί και εγώ μαμα είμαι, γιατί πληρώνω τις εισφορές μου και τα ταμεία μου και μου αξίζει να μείνω με το νεογέννητο. Αυτά είχα να πω, δε θίγω τις άλλες μητέρες αλλά την αδικία σε βάρος μου αλλά και άλλων γυναικών γενικότερα που ασκούν ελεύθερο επάγγελμα και όχι μόνο. Τώρα τα έχω καταφέρει ευτυχώς και νιώθω απίστευτη περηφάνια!
4
