Αν περπατήσεις στο Κουκάκι, θα διακρίνεις μια περιοχή σε διαρκή αναβρασμό και κινητικότητα. Πλέον, το «μικρό Παρίσι» της Αθήνας συμπεριλαμβάνεται στους κορυφαίους ταξιδιωτικούς προορισμούς του κόσμου. Είναι η συνοικία που εκτείνεται κάθετα ανάμεσα στους πεζόδρομους Γ. Ολυμπίου και Δράκου και οριζόντια μεταξύ των δρόμων Βεΐκου, Δημητρακοπούλου και Φαλήρου.
Η εικόνα που κυριαρχεί στην αθηναϊκή συνοικία αποτυπώνει πλήθος τουριστών που διαβαίνουν καθημερινά τα στενά δρομάκια και με τις βαλίτσες στο χέρι αναζητούν το διαμέρισμα που έχουν ενοικιάσει μέσω του Airbnb. Την ίδια στιγμή ο θόρυβος από τα μηχανήματα που εργάζονται για τις ανακαινίσεις των παλιών διαμερισμάτων επικρατεί παντού. Γι' αυτό, όλοι θα σου πουν ότι η ζωή κυλά αρμονικά αλλά και φασαριόζικα.
Η γεωγραφική τοποθεσία του Κουκακίου παραμένει το μεγάλο προτέρημα της περιοχής: λίγο μετά το κέντρο της Αθήνας και πριν από τη θάλασσα, δίπλα στο Μουσείο Ακρόπολης και στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ανάμεσα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τον λόφο του Φιλοπάππου, σε κοντινή απόσταση από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και σε απόσταση αναπνοής από το Ίδρυμα Νιάρχος. Μια γειτονιά όπου συνυπάρχει το παλιό με το καινούργιο, το αστικό με το κλασικό και οι νεόδμητες πολυκατοικίες με τα επιβλητικά νεοκλασικά.
Η γεωγραφική τοποθεσία του Κουκακίου παραμένει το μεγάλο προτέρημα της περιοχής: λίγο μετά το κέντρο της Αθήνας και πριν από τη θάλασσα, δίπλα στο Μουσείο Ακρόπολης και στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ανάμεσα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τον λόφο του Φιλοπάππου, σε κοντινή απόσταση από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και σε απόσταση αναπνοής από το Ίδρυμα Νιάρχος.
Το Κουκάκι τα τελευταία χρόνια «ανεβαίνει». Μεσαίες και μεγάλες ξενοδοχειακές επενδύσεις, hostels, self service laundries, καταστήματα με τουριστικά είδη, μποέμ καφέ, στυλάτα μπαρ, προσεγμένα εστιατόρια, θρυλικοί φούρνοι αλλά και συνεργατικά καφενεία για γνήσιους ελληνικούς μεζέδες εντάσσονται συνεχώς στον πολεοδομικό χάρτη της περιοχής. Αναμφίβολα, η τουριστική ανάπτυξη οφείλεται στο γεγονός ότι το Κουκάκι προσφέρει στον σύγχρονο ταξιδιώτη αυθεντικές εμπειρίες και τη δυνατότητα να αφουγκραστεί την πόλη.
Παράλληλα, για τους μόνιμους κατοίκους είναι η γειτονιά όπου δεν βαριέσαι ποτέ. Μια ιστορική περιοχή με κρυμμένα μυστικά, μεγάλη δημοφιλία, το μέρος όπου χτυπά καθημερινά η καρδιά της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας.
Όπως λέει γλαφυρά στη LiFO η ιστορικός και Κουκακιώτισσα από 25ετίας Μαρία Ευθυμίου: «Το Κουκάκι μπορεί να λήγει σε -άκι, αλλά δεν είναι μικρό κι ασήμαντο. Αντίθετα, είναι μια συνοικία ζωντανή και δυναμική, στο πιο παλλόμενο σημείο μιας συναρπαστικής πόλης όπως η Αθήνα. Δίπλα στο Πάντειο, στο Μουσείο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης, στον λόφο του Φιλοπάππου και την Ακρόπολη, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στου Μακρυγιάννη και στο Νέο Μουσείο Ακροπόλεως, στον σταθμό του μετρό Συγγρού Φιξ, με τον μπάτη της θάλασσας να φτάνει μέχρις αυτό, το Κουκάκι τρυγάει απ' όλους τους χυμούς της πόλης, αρχαίους και νεότερους. Συνοικία σε άνοδο χωρίς να είναι ξιπασμένη, απλή και καθημερινή, χωρίς να είναι απλοϊκή, καλημερίζει καθημερινά τους κατοίκους της κλείνοντάς τους το μάτι για μια ενδιαφέρουσα ημέρα. Μια συνοικία για να ζεις».
Σε μια εποχή, λοιπόν, στην οποία κυριαρχούν η οικονομία της ψηφιακής πλατφόρμας, η εύκολη μετακίνηση, τo Airbnb, η εγγύτητα και οι ηλεκτρονικές εφαρμογές, το Κουκάκι έχει εξελιχθεί σε ένα πρότυπο αστικής αναγέννησης της πόλης. Είναι η συνοικία που, ομολογουμένως, αποτελεί το success story της Αθήνας.
Γιάννης Λογοθέτης - εικαστικός
Γεννήθηκα στη Θάσο και έμεινα εκεί μέχρι την ηλικία των έξι ετών. Στη συνέχεια πήγαμε στην Καβάλα, ύστερα ήρθαμε στα Ταμπούρια του Πειραιά, που ήταν η καταγωγή της μητέρας μου. Αργότερα παντρεύτηκα, πήγαμε για λίγους μήνες στο Λονδίνο, μετά στα Εξάρχεια, στον Λυκαβηττό και τελικά εδώ, στο Κουκάκι, κάτω από την Ακρόπολη. Τα τελευταία σαράντα χρόνια της ζωής μου μένω σε αυτήν την πανέμορφη γειτονιά. Τη λατρεύω τόσο πολύ που αρνούμαι να φύγω απ' αυτήν ακόμη και για καλοκαιρινές διακοπές. Καθημερινές συζητήσεις, πειράγματα με φίλους και ανταλλαγή απόψεων. Όλα συντελούνται ζωντανά και με ενέργεια. Κυκλοφορείς άνετα, παιδιά παίζουν παντού και υπαίθριοι μουσικοί δίνουν μια άλλη νότα στη γειτονιά.
Παλιότερα, το Κουκάκι ήταν μια υποβαθμισμένη περιοχή, γνωστή λόγω του εργοστασίου του Φιξ. Ήταν η εποχή που ήθελες να νοικιάσεις το σπίτι και δεν έβρισκες κανέναν ενδιαφερόμενο. Επίσης, στη λεωφόρο Συγγρού υπήρχαν πολλά καφενεία, στα οποία μαζεύονταν οι εργάτες, ενώ στην ευρύτερη περιοχή βρίσκονταν πολλά φανοποιεία, συνεργεία αυτοκινήτων, παντοπωλεία και μπακάλικα. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, όλα άλλαξαν. Η γειτονιά άλλαξε πρόσωπο κυρίως όταν έγινε πεζόδρομος η διπλής κυκλοφορίας οδός Δράκου. Φυσικά, η κατασκευή του μετρό, η πεζοδρόμηση της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και της Μακρυγιάννη έδωσαν τη μεγάλη ώθηση στη συνοικία.
Για μένα, μια κανονική μέρα ξεκινάει από το ατελιέ μου στην οδό Ερεχθείου, κάνοντας στη συνέχεια την αγαπημένη μου βόλτα. Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Αποστόλου Παύλου, Μοναστηράκι, ψαραγορά και μετά επιστροφή από την Αιόλου στο σπίτι μου, στην οδό Στραταίων.
Το Κουκάκι, λοιπόν, είναι η έμπνευσή μου όλη σ' αυτή την γκρίζα πόλη.
Βασιλική Τρουφάκου - ηθοποιός
Το Κουκάκι το αγάπησα από την αρχή. Είναι μια γειτονιά με απόλυτη αυτάρκεια. Απλουστεύει την καθημερινότητά σου. Όλα βρίσκονται κοντά και παντού πηγαίνεις με τα πόδια, από το φαρμακείο, τον φούρνο και τη μοδίστρα μέχρι τον υδραυλικό ή την τράπεζα.
Ήρθα εδώ γιατί λόγω δουλειάς έπρεπε να βρίσκομαι κοντά στο κέντρο. Η μετακίνηση από το Κουκάκι προς οπουδήποτε είναι τόσο εύκολη που με πιάνει πανικός όταν σκέφτομαι πόσες ώρες θα ζούσα στο αυτοκίνητο, αν έμενα σε κάποιο προάστιο.
Επίσης, είναι μια γειτονιά που προσφέρει πάρα πολλές επιλογές. Κυκλοφορείς και χαίρεσαι. Μου αρέσει πολύ που ποτέ η γειτονιά δεν ηρεμεί. Όλες τις ώρες της ημέρας έχει πάντα κάτι ζωντανό και φιλικό. Είσαι σε απόσταση αναπνοής από τον λόφο Φιλοπάππου, έναν μοναδικό πνεύμονα πρασίνου, και τη νύχτα οι μυρωδιές εισβάλλουν στο σπίτι από τα παράθυρα. Επίσης, είσαι ελάχιστα λεπτά από το κέντρο της Αθήνας και την παραλιακή λεωφόρο. Το Κουκάκι είναι μια φιλική και φιλόξενη γειτονιά με παρεΐστικη ατμόσφαιρα που συνδυάζει την ανθρωπιά και την κινητικότητα της πόλης. Αυτό που με εκνευρίζει είναι η επέλαση του Airbnb και συμφωνώ με τον φίλο μου Δημήτρη Μανιάτη ότι αποτελεί «την εκπόρνευση του ιδιωτικού χώρου».
Αλλά, σίγουρα, το Κουκάκι είναι ο ιδανικός τόπος για βόλτες ξεγνοιασιάς, ηρεμία και χαλάρωση. Μια γειτονιά όμορφα ανομοιογενής.
Ευτυχία Γιαννάκη - συγγραφέας
Στο Κουκάκι με γοητεύουν τα στρώματα της Ιστορίας που αποτυπώνονται ακόμη και στα κτίρια της περιοχής. Αν είσαι παρατηρητικός, θα δεις ότι οι πόρτες σε πολλά νεοκλασικά βρίσκονται στο ύψος του αγκώνα, ενώ τα σκαλιά των εισόδων τους καλύπτουν τα πεζοδρόμια. Μυστήριο εκ πρώτης όψεως. «Παρανομία» σκέφτεσαι, αλλά είναι απλώς η ασφαλτόστρωση της δεκαετίας του '50 που κατέβασε το ύψος του δρόμου μισό μέτρο. Υπάρχουν, φυσικά, και αρχαιότερα μυστήρια που κρύβονται στα θεμέλια των σπιτιών. Το Κουκάκι δεν είναι απλώς μια τουριστική γειτονιά, είναι ένα μυστήριο που κρατάει καλά κρυμμένα τα χαρτιά του εδώ και αιώνες.
Αναμφίβολα, ξεχωρίζουν το περπάτημα στον λόφο του Φιλοπάππου, η ανάγνωση κάτω από ένα πεύκο το φθινόπωρο, οι συναντήσεις με φίλους στα καφέ της Φαλήρου. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι η άσκοπη περιπλάνηση στη γειτονιά και η αναζήτηση της πόλης στο φως όταν την κοιτάζεις από ψηλά ή του σκοταδιού της, όταν κατηφορίζεις βράδυ στη Συγγρού.
Με γοητεύει η ευκολία της να αναπροσαρμόζεται, να παρακμάζει και να ακμάζει άλλοτε διακριτικά και άλλοτε με θόρυβο, η ικανότητα των κατοίκων της να αφομοιώνουν τα ετερόκλητα στοιχεία που τη συνθέτουν, φέρνοντας κύκλους σε μια αιώνια επανάληψη συνύπαρξης και συνάντησης. Με δυσκολεύει η έλλειψη καθαριότητας και ο πρόσφατος θόρυβος από τις ανακαινίσεις λόγω Αirbnb.
Θα σύστηνα σε κάποιον που θέλει να επισκεφτεί τη γειτονιά να εξερευνήσει τα μονοπάτια στον λόφο του Φιλοπάππου και τις οδούς κάτω από τον περιφερειακό της Μουσών. Μετά να κατέβει για καφέ και κρασί στη Φαλήρου. Περπατώντας θα βρει μόνος τα σημεία και τις γωνιές που τον ενδιαφέρουν.
Για μένα το Κουκάκι είναι το μέρος όπου γεννήθηκα, ο τόπος των βιβλίων μου. Το φωτεινό σκοτεινό χωριό μου μέσα στην πόλη. Ο ομφαλός του δικού μου μυστήριου κόσμου.
Κωνσταντίνος Σπυριδάκος - εργάζεται στον χώρο της Επικοινωνίας και των Δημοσίων Σχέσεων
Ερχόμουν συχνά στο Κουκάκι, αρκετό καιρό πριν κατοικήσω εδώ. Είχα ήδη περπατήσει και γνωρίσει σχεδόν κάθε γνωστή ή άγνωστη γωνιά του και όταν πια αποφάσισα να βρω σπίτι στην περιοχή, ξεκίνησε μια διαδικασία που μου πήρε καιρό.
Το Κουκάκι είναι μια μικρή, «ολοζώντανη» γειτονιά στην καρδιά της Αθήνας, τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά από το κέντρο της πόλης. Μια συνοικία που την εκτιμάς πιο πολύ όσο περισσότερο την περπατάς. Οι περίπατοι εδώ έχουν άλλωστε κι έναν χαρακτήρα εξερεύνησης.
Μαθημένο να ζει στη «σκιά» της Ακρόπολης, το Κουκάκι, όπως και οι γειτονιές τριγύρω, προσφέρει ωραίες, ταξιδιάρικες εικόνες σαν τη θέα προς τη φωτισμένη πρόσοψη του Ηρωδείου που, ανεβαίνοντας την Προπυλαίων, σου κόβει την ανάσα ή σαν τη γραφική γειτονιά της οδού Καλησπέρη με τη διαφορετική παιδική χαρά που θαρρείς ότι σε παρασέρνει σε μια βουτιά στο παρελθόν.
Εντυπωσιακά νεοκλασικά με επιβλητικές πόρτες ξεφυτρώνουν από το πουθενά ανάμεσα σε παλιές και νεόδμητες πολυκατοικίες, μαρτυρώντας εικόνες μιας άλλης εποχής, ψιθυρίζοντας ιστορίες μιας αλλιώτικης Αθήνας, από καιρό ξεχασμένης.
Γι' αυτό, κάθε φορά που θα βγω για περίπατο σπάνια θα πάρω τον ίδιο δρόμο. Και μάλιστα, πάντα κάνω την ίδια σκέψη. Λέω στον εαυτό μου, «ας πάω από δω, κάπου θα βγάλει ή κάτι θα έχει», και λίγο-πολύ δικαιώνομαι.
Μαθημένο να ζει στη «σκιά» της Ακρόπολης, το Κουκάκι, όπως και οι γειτονιές τριγύρω, προσφέρει ωραίες, ταξιδιάρικες εικόνες σαν τη θέα προς τη φωτισμένη πρόσοψη του Ηρωδείου που, ανεβαίνοντας την Προπυλαίων, σου κόβει την ανάσα ή σαν τη γραφική γειτονιά της οδού Καλησπέρη με τη διαφορετική παιδική χαρά που θαρρείς ότι σε παρασέρνει σε μια βουτιά στο παρελθόν.
Οι ρυθμοί της καθημερινότητας στο Κουκάκι είναι πιο χαλαροί απ' ό,τι στο υπόλοιπο κέντρο. Το καταλαβαίνω κάθε πρωί που παίρνω τον δρόμο για το μετρό (Συγγρού-Φιξ), αλλά η αίσθηση αυτή είναι πιο έντονη το απόγευμα.
Συχνά, επιστρέφοντας από τη δουλειά, επιλέγω να κατέβω στον σταθμό της Ακρόπολης και να περπατήσω τη γεμάτη νεραντζιές και κάθε λογής μαγαζάκια και μικρές γκαλερί Βεΐκου. Νομίζω πως είναι ένας από τους πιο μποέμ δρόμους της Αθήνας κι ας μην του φαίνεται τόσο πολύ.
Μια στάση στο Οπώριο για τα φρέσκα λαχανικά και φρούτα, μια μπίρα στα μαγαζιά της Δράκου ή της Ολυμπίου που συνήθως έχουν κάποιο live κι ένα σουβλάκι από τον περίφημο Καλύβα στον δρόμο για το σπίτι.
Αν για κάτι έχω λατρέψει το Κουκάκι, όμως, είναι για τα Σαββατοκύριακά του. Μια βόλτα στου Φιλοπάππου και ένας περίπατος στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τα γύρω στενά αποτελούν για μένα αγαπημένες συνήθειες. Κι έπειτα, για καφέ και πορτοκαλόπιτα στο Lotte ή για brunch στο Μπελ Ρέυ και πιο αργά για κοκτέιλ στο Kinono ή για ποτό σε κάποιο άλλο μπαράκι της Φαλήρου.
Το Κουκάκι μοιάζει να είναι η εξοχή του κέντρου μιας χαώδους μεγαλούπολης.
Φωτεινή Μπακλατζίογλου - ελεύθερη επαγγελματίας
Στο Κουκάκι με γοητεύει η τοποθεσία του, στους πρόποδες του Παρθενώνα. Σου δημιουργείται η αίσθηση της αρχαίας Ελλάδας και συνδέεσαι ενεργειακά μ' έναν κόσμο που δεν βλέπεις. Λατρεύω τη βόλτα στους πεζόδρομους Δράκου και Γ. Ολυμπίου αλλά και τη διαδρομή στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, την ωραιότερη της Αθήνας. Επίσης, τον περιφερειακό του Φιλοπάππου που οδηγεί στα Πετράλωνα, τη νεοκλασική αρχιτεκτονική και το πράσινο στο κέντρο της Αθήνας. Τους καλλιτέχνες που συναντάς, οι οποίοι παίζουν μουσική και τραγουδούν, χορεύουν ή απλώς εκτελούν κάποιο δρώμενο στους πεζόδρομους. Επίσης, έρχονται άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο για να επισκεφτούν το Κουκάκι και την Ακρόπολη, όποτε είναι σαν να βρίσκεσαι μόνιμα σ' ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Ανάλογα με την εθνικότητα που γνωρίζεις, ταξιδεύεις και εσύ με τις ιστορίες τους.
Στο Κουκάκι, βέβαια, είναι πια εξαιρετικά δύσκολο να βρεις σπίτι. Η γειτονιά έχει μετατραπεί σ' ένα μεγάλο ξενοδοχείο. Δεν υπάρχουν πια διαθέσιμες κατοικίες για τους Έλληνες και οι περισσότεροι γείτονές μου έχουν αναγκαστεί να αλλάξουν περιοχή. Ταυτόχρονα, απειλούνται οι μικρές επιχειρήσεις, όπως τα μπακάλικα, τα μανάβικα ή τα καταστήματα που εξυπηρετούν τους ανθρώπους της περιοχής, αφού έχουν φύγει πλέον, ενώ τα περισσότερα νέα μαγαζιά δραστηριοποιούνται μόνο στον χώρο της εστίασης.
Όμως, πιστεύω ότι το Κουκάκι είναι το τυχερό μου. Το μέρος που όταν το είδα για πρώτη φορά, το 2006, είπα «ή θα ζήσω εδώ ή θα δουλέψω». Τελικά, έγιναν και τα δύο και νιώθω σαν να επέστρεψα στη βάση μου.
Γιώργος Αδάμος - φωτογράφος
Το Κουκάκι έχει πολλά χαρακτηριστικά που το καθιστούν γοητευτικό. Το ότι όλοι είναι περαστικοί για κάπου, οι ανηφοριές του Φιλοπάππου, η πιτσιρικαρία στην παιδική χαρά τα απογεύματα που είναι ανακουφιστικά '90s, οι δύο τρομερά θορυβώδεις κεντρικοί δρόμοι που γύρω τους εκτυλίσσονται τα πάντα και ο τόσο σκοτεινός δρόμος της Βεΐκου.
Οι αγαπημένες μου συνήθειες είναι να παίρνω καφέ στο χέρι και να ξεκινώ το περπάτημα ή να απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα, όταν υπάρχει χρόνος, στου Φιλοπάππου.
Σε αυτήν τη γειτονιά με εντυπωσιάζει το ότι ζωντανεύει την άνοιξη, η αναγνωρισιμότητά της λόγω του Ιnstagram, αυτό το τεράστιο range της οικονομικής κατάστασης των κατοίκων, η απλότητα στον πεζόδρομο της Γ. Ολυμπίου, οι παλιοί καταστηματάρχες που συνεχίζουν να ζουν και να δουλεύουν αδιαφορώντας για τον τουρισμό και οι βέροι Κουκακιώτες που τους είναι αδύνατο να μείνουν αλλού. Με ενοχλεί, βέβαια, που στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει ο φόβος του Airbnb και που έχει απομακρυνθεί το vibe της Συγγρού.
Το Κουκάκι για μένα είναι κάρμα. Το πρώτο σπίτι όπου φιλοξενήθηκα όταν ήρθα στην Αθήνα μετά τη στρατιωτική μου θητεία ήταν εδώ, στο Κουκάκι, στον Δημήτρη και στη Γιώτα. Έπειτα, έμεινα σ' ένα διαμέρισμα στο Σύνταγμα και όταν έπρεπε να βρεθεί καινούργιο η αγγελία που βρήκαμε στην ίδια πολυκατοικία ήταν στον όροφο κάτω από τους φίλους μου. Κουκακάρα, θα σ' αγαπάμε ακόμα και όταν η Κυψέλη θα αποκτήσει μετρό.
Σίσσυ Λοκοβίτη - head of design σε creative agency
Το Κουκάκι έχει διατηρήσει ακόμα εκείνη την αίσθηση της γειτονιάς και αυτό το βρίσκω άκρως γοητευτικό. Έχω μεγαλώσει σε μια μικρή πόλη, το Μεσολόγγι, γι' αυτό επιδίωκα πάντα το μέρος όπου θα κατοικώ να συνδέεται με τα παιδικά μου χρόνια, δηλαδή να γνωρίζομαι με τους ανθρώπους που συναντώ καθημερινά στις διαδρομές μου και να ανταλλάσσουμε μια «καλημέρα» και μια «καληνύχτα», μια κουβέντα κάθε φορά που βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο.
Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο μου αρέσει να πηγαίνω νωρίς το μεσημέρι στο Κινονό που είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου. Διαβάζω το περιοδικό μου ή χαζεύω στο laptop συνοδεία καφέ και φαγητού. Πρόκειται για έναν χώρο που μεταδίδει κάτι πολύ οικείο, σε τέτοιον βαθμό που μου λείπει αν τύχει και δεν πάω κάποιο Σαββατοκύριακο.
Το μεγαλύτερο προτέρημα για μένα στο Κουκάκι είναι το πόσο κοντά βρίσκομαι στο κέντρο της πόλης αλλά και το γεγονός ότι μπορώ να εξυπηρετηθώ πλήρως απλώς περπατώντας. Είναι όλα τόσο κοντά που ακόμα και το να πάρεις το ποδήλατό σου για να πάς κάπου μού φαίνεται υπερβολικό. Επίσης, διαθέτει πολύ ωραία μαγαζιά και, φυσικά, προσφέρει τις ωραιότερες βόλτες. Η Ακρόπολη, το ομώνυμο μουσείο, ο λόφος του Φιλοπάππου, όλα σε απόσταση αναπνοής.
Το μόνο που έχει αρχίσει να με προβληματίζει είναι ότι επειδή ακριβώς είναι τόσο όμορφη γειτονιά έχει εξελιχθεί σε έναν από τους πιο «hot» προορισμούς για να μείνει κανείς στην Αθήνα, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερα σπίτια να μετατρέπονται σε Airbnb και σταδιακά αποχωρούν οι μόνιμοι κάτοικοι. Επομένως, χρειάζεται να βρεθεί μια ισορροπία ώστε να μη μετατραπεί σε μια γειτονιά-φάντασμα και χάσει το πιο γοητευτικό τους ατού, την αίσθηση της γειτονιάς.
Εκτός, λοιπόν, από τον πρωινό καφέ στο Κινονό, πάω για σουβλάκι στις γυναίκες στον πεζόδρομο της Δράκου, στο Drupes & Drips και στο Bobo για ποτό και για επίσκεψη στο ΕΜΣΤ. Φυσικά, ατελείωτο περπάτημα στον περιφερειακό και στα στενάκια ακριβώς από κάτω με τα τέλεια νεοκλασικά.
Ολοκληρώνοντας, για μένα το Κουκάκι είναι από τις καλύτερες επιλογές για να μείνει όποιος αγαπά το κέντρο και την ηρεμία μέσα σε αυτό.
Μαρία Λαγδού - δικηγόρος
Έλα. Είναι πιστό στην ίντριγκα. Τσιμενταρισμένο, τουριστικό, φοιτητικό, καλλιτεχνικό. Διεφθαρμένο στη βάση του. Και απόλυτο. Παραδώσου και όρισε εσύ τον βαθμό της επικινδυνότητας και της έκθεσης.
Απογειώνεσαι ξαπλωμένος σε κάποιον πεζόδρομο. Εξαντλείς εύκολα όλες τις επιλογές σου και τις επαναλαμβάνεις κάθε μέρα. Άλλωστε, το Κουκάκι σου δίνει αυτή την ευκαιρία και κάποιες δυνατότητες. Να πετάς λ.χ. σε είκοσι λεπτά στο κέντρο, να πηδάς στο τρόλεϊ που περνά έξω από το σπίτι σου, να βουτάς στο μετρό αργοπορημένος. Και να θέλεις, όμως, πολύ να γυρίσεις.
Στην καρδιά του, τουριστάδικα και Αirbnb ‒τελευταία‒, κρασάδικα, εστιατόρια και καφέ σε πεζόδρομους, πλατείες και ταράτσες. Παρκάρισμα ποτέ πριν από τη μία τη νύχτα. Στις άκρες του τα όρια της Συγγρού, κόσμος, φαστ-φουντ, ταχύτητες πολλές, διαφορετικές, ωφέλιμες, που επιτρέπουν την πρόσβαση και τη διαφυγή. Μία πόρτα του στην Πλάκα σε φωτογραφίζει ταξιδευτή, ιστορικό ή ερωτευμένο έξω από το σπίτι σου, καθώς γυρνάς με τα πόδια από τη δουλειά με τους φίλους. Χαμηλά, υψώνει τείχη στα Πετράλωνα και στην Καλλιθέα, κλείνει το μάτι στον Νέο Κόσμο, αλλάζει πρόσωπα και χρώματα. Ακροβατεί στις ταράτσες των γκρι πολυκατοικιών, πέφτει, πρασινίζει επιλεκτικά στις πιο όμορφες γωνιές του. Στέκεται στο ύψος του αγκαλιασμένο από το λόφο του Φιλοπάππου και την Ακρόπολη. Σε προστατεύει αλλά και σου επιτρέπει να εξαφανίζεσαι ακόμα κι όταν υποψιασμένος, στα σκαλιά της οδού Δράκου, αναζητάς τη μυθολογία της Παλιάς Αθήνας ή τη βάση στις λέξεις των δημοσιογράφων που περιγράφουν πώς και γιατί έγινε της «μόδας».
Υπάρχουν κι άλλα. Αλλά δεν θα τα πω, γιατί οι φίλοι ρωτούν τι θα κάνουμε. Όταν ζεις στο Κουκάκι, η πρώτη απ' όλες τις σκέψεις είναι να μη μείνεις μέσα.
