ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για οσους ισως θυμαστε ειμαι η κοπελα που πριν δυο μηνες εγραψα οτι μου αρεσει ο εργοδοτης μου. Την καλοκαιρινη δουλεια την εχω τελειωσει και τωρα παω για σπουδες. Ειμαι 19 και αυτος 39. Ξερω ξερω δεν εχουμε μελλον λογω της μεγαλης διαφορας ηλικιας. Και εγω πιστευω οτι δεν εχουμε μελλον αλλα οχι λογω ηλικιας. Γενικα πιστευω οτι αν δυο ατομα τα βρισκουν, εχουν σωστη επικοινωνια και γενικα υγιη σχεση δεν πρεπει να κολλαμε στην ηλικια. Αλλα εγω παω να σπουδασω και μαλιστα αρκετα μακρια..2-3 ωρες με αυτοκονητο ή κτελ ή καραβι για αθηνα και μετα 9 ωρες καραβι ή μιση ωρα αεροπλανο για την πολη που θα ειμαι..συν οτι αυτος δεν εχει δειξει καποιο ιδιαιτερο ενδιαφερον για εμενα και επισης οτι ηταν εργοδοτης μου και πιθανοτατα θα ειναι και το επομενο καλοκαιρι.Τελος παντων με αυτον ειχαμε βγει καποιες φορες σε παρεα για ποτο. Καποιες φορες με τα παιδια απο τη δουλεια και αλλες κανονιζε αυτος με μια παρεα του και με προσκαλουσε να ερθω και εγω. Ειχε τυχει μια φορα να μεινουμε και οι δυο μας για 30-45 λεπτα περιπου να μιλαμε και να πινουμε ενα ποτο.Ολον αυτο τον καιρο προσπαθουσα να ελεγχω τον εαυτο μου και τα συναισθηματα μου και τα καταφερνα σε γενικες γραμμες. Απο την αρχη μου αρεσε και μαλιστα παρα πολυ σε σημειο που την πρωτη εβδομαδα-10 μερες σκεφτομουν να σταματησω τη δουλεια αλλα καταφερα να το ελεγξω και ηταν ολα μια χαρα. Δηλαδη μου αρεσε πολυ ακομα αλλα πλεον δεν επηρεαζε την ψυχολογια μου, ουτε ξυπναγα με αγχος, κοιμομουν καλα σε αντιθεση με πριν που δεν το ελεγχα. Μεχρι εχτες.Και ηθελα να καταληξω στο εξης.Εχτες ηταν το τελευταιο μου βραδυ πριν φυγω και ειχαμε πει να βγουμε με τα παιδια της δουλειας. Τελικα ημασταν εγω αυτος και αλλα 4-5 ατομα φιλοι του (οχι απο τη δουλεια). Οταν εφτασα σηκωθηκε και ηρθε να με χαιρετησει με φιλησε σταυρωτα (που δεν το εχει ξανα κανει σε εμενα). Καθισαμε με την παρεα στο τραπεζι και στο τελος που ειχαμε μεινει 3 ατομα φυγαμε και εμεις. Με πηγε μεχρι το μηχανακι μου που τυχαια ειχα παρκαρει ακριβως πισω απο το δικο του. Μεχρι να φτασουμε στο μηχανακι με ρωτησε πως θα επικοινωνησουμε οταν φυγω.. βιμπερ, μαιλ και του ειπα πως λογικα θα κατεβασω βιμπερ. Μου το ειχε ξαναπει αυτο. Να του στειλω οταν εχω φυγω. Οπως το καταλαβα δεν εννοουσε να μιλαμε καθημερινα απλα μια στο τοσο να ανταλαζουμε κανα μηνυμα, μια φωτογραφια κατι τετοιο. Ετσι το εξελαβα. Οπως ειπα δεν πιστευα οτι του αρεσα γιατι δεν ειχε δειξει καποιο ενδιαφερον αλλα μεχρι εχτες. Εχτες κατι ενοιωσα που ισως να ηταν και ιδεα μου επειδη το ηθελα πολυ.Οταν φτασαμε καθισαμε δυο λεπτα εκει στα μηχανακια με ευχαριστησε για τη δουλεια κλπ και μου λεει δεν θυμαμαι ακριβως τι, στο περιπου, κατι οτι οχι μονο για τη δουλεια αλλα και σαν φιλη. Φιληθηκαμε σταυρωτα και αγκαλιστηκαμε. Ποτε πριν δεν ειχαμε αγκαλιαστει και γενικα δεν τον εχω δει ποτε να αγκαλιαζει κοσμο. Δεν μου εφτασε ομως αυτο, ηθελα να ειμαστε αγκαλια λιγο ακομα και σκεφτομαι δεν ξερω ποτε θα ξανα εχω την ευκαιρια οποτε τον πλησιασα με φιλησε στο μαγουλο και αγκαλιαστηκαμε παλι.Ενιωσα τοσο ομορφα.Σκεφτηκα να του πω ενα θα μου λειψεις αλλα το κρατησα μεσα μου και δεν το ειπα.Στη συνεχεια ανταλλαξαμε δυο κουβεντες, μπορω να πω μου φανηκε λιγο αμηχανη στιγμη δεν ξερω γιατι. Μου ειπε οτι αυτος θα πηγαινε και σε ενα αλλο μπαρ και εφυγα. Με επιασαν τα κλαματα στο δρομο.Οπως εφευγα εκανα λαθος δρομο και γυρισα πισω στη στροφη και οπως βγαινω απο το στενο τον βλεπω μπροστα μου. Σκουπιζω γρηγορα τα δακρυα και λιγο μετα με ειδε και σταματησε. Του λεω τι εγινε το μπαρ (επειδη το μπαρ αυτο ηταν απο την αλλη μερια) δν απαντησε απλα γελασε. Μου ειπε κατι ασχετο. Μετα τον ρωταω τελικα σπιτι ή μπαρ και μου λεει σπιτι. Επιασε το χερι μου στα δαχτυλα οπως το ειχα ακουμπησμενο στο τιμονι και μετα φυγαμε. Για λιγο ηταν πισω μου, μετα εστριψα εγω (γυρισα λιγο το κεφαλι μου..ειδα μονο τη φυσιογνωμια του) και ο καθενας σπιτι του. Σημερα συνεχεια δακρυζω και με πιανουν τα κλαματα.Απλα τον σκεφτομαι συνεχεια,ειδικα απο εχτες, και δεν ξερω τι να κανω. Δεν μου καθεται ωραια που δεν θα τον ξαναδω για πολυ καιρο (μεχρι τα χριστουγεννα λογικα). Πραγματικα θα μου λειψει. Τον εβλεπα καθε μερα. Και δεν μπορω να χωνεχω οτι δεν θα υπαρχει πια αυτη η καθημερινοτητα, οτι δεν θα τον βλεπω, δεν θα ξαναδω το χαμογελο του, δεν θα ξανα ακουσω το γελιο του, δεν θα ξανα κοιταχτουμε, δεν θα τον ξανα αγγιξω, δεν θα τον ξανα αγκαλιασω. Νιωθω ενα βαρος πανω μου και ενα αγχος και ηθελα τωρα που θα παω στη σχολη να ειμαι χαλαρη, χωρις πραγματα στο κεφαλι μου. Θα μου πειτε θα γνωρισω κοσμο στη σχολη και με τον καιρο θα τον ξεχασω. Αλλα νιωθω οτι δεν θελω κιολας να τον ξεχασω και να γνωρισω αλλους. Παντα θα αναρωτιεμαι τι θα μπορουσαμε να ειχαμε. Μπορει και τιποτα αλλα μπορει και οχι. Και αυτη η σκεψη θα με βασανιζει γιατι δεν θα μαθω ποτε.Σκεφτομαι επισης οτι ισως δεν μου κανει καλο να κρατησουμε επικοινωνια αλλα απο την αλλη δεν θα αντεξω και δεν θα πειθαρχησω τον εαυτο μου να μην γινει αυτο. Παλι με πιανουν τα κλαματα, παω μια βολτα να παρω αερα.