ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ημασταν μαζι 1 χρονο. Χωρισαμε με βαρια καρδια λογω αποστασης. Πιστεψτε με..ηταν μεγαααααααααααααλη η αποσταση. Δεν ηθελε κανεις απο τους 2 να χωρισουμε, αλλα δεν γινοταν αλλιως. Συνεχιζουμε να μιλαμε που κ που, αλλα δεν ειμαι καθολου καλα που πλεον δεν τον εχω στη ζωη μου. Πλεον γυρναω σε ενα αδειο σπιτι κ ξερω οτι δεν θα ειναι εκει να με αγκαλιασει. Οποιες συνηθειες ειχαμε μαζι ξερω οτι πλεον δεν θα μπορω να τις εχω. Πλεον δεν μπορουμε να πηγαινουμε βολτες μαζι τα σαββατοκυριακα, δεν μπορουμε να μαγειρευουμε μαζι το βραδυ, δεν μπορουμε να βλεπουμε ταινιες στο κρεβατι πριν κοιμηθουμε αγκαλια. Με σκοτωνει η απουσια του. Δεν ξερω τι να κανω. Το ξερω οτι δεν γινεται να ειμαστε μαζι οταν υπαρχει εμποδιο μια τοσο μεγαλη αποσταση, ακομα κ αν το καναμε, τον εαυτο μας θα κοροιδευαμε. Μην λεμε βλακειες, δεν γινεται σχεση αν βλεπεις τον αλλον 5 φορες το χρονο. Αλλα απ την αλλη, ουτε την τωρινη κατασταση αντεχω. Νιωθω οτι τιποτα στη ζωη μου δεν ειναι ιδιο εφοσον αυτος δεν ειναι μαζι μου. Απλα περνανε οι μερες χωρις κανενα απολυτως νοημα. ΑΚουγεται υπερβολικο, αλλα δεν ειναι. Βγαινω εξω, βλεπω αλλους κ ουτε που μου κανει κανεις αισθηση, ακομα κ αν ειναι ο πιο εμφανισιμος αντρας του κοσμου. Δεν με ενδιαφερει κανενας αλλος αντρας, αν δεν εχω αυτον που θελω. Αναγκαστηκαμε να χωριστουμε χωρις να το θελουμε. Αναγκαστηκα να απομακρυνθω απο καποιον που αγαπω τοσο πολυ. Δεν ειχα επιλογη. Νιωθω λες κ μου εχουν κοψει ενα κομματι της καρδιας μου κ ζω με το υπολοιπο. Δεν τα δραματοποιω, ετσι νιωθω. Πως ξεπερνιεται αυτος ο πονος?