ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι δικηγόρος. Από αυτές τις νέες, που πασχίζουν για το μηνιάτικο, που ζούμε μέσα στο άγχος και τα 12ωρα δουλειάς.Έχω δικαστήριο. Έρχεται ο ενδιαφερόμενος να συνεννοηθούμε. Ταλαιπωρημένος. Δεν ξέρει ότι ο καρκίνος προχώρησε. Δεν ξέρει ότι πεθαίνει. Εγώ τα ξέρω και έχω ρητή εντολή να μη του τα πω. Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι μια γνωστή του. Της λέει ότι για 6 μήνες θα ταλαιπωρηθεί γιατί θα κάνει θεραπείες. Κλείνει. Συνεννοούμαστε. Μου λέει μέσα σε όλα ότι από τη σύνταξη, το 90% πάει στα δάνεια. Χωρίς να μεμψιμοιρεί, χωρίς να βρίζει το σύστημα, τις τράπεζες ή τους πολιτικούς. Με αξιοπρέπεια.Ρωτάει τι θα κοστίσει το δικαστήριο. Του λέω παρακάτω από ότι είχα υπολογίσει να πω.Βγάζει το πορτοφόλι του και θέλει να μου αφήσει ό,τι έχει. Του λέω όχι. Μισά τώρα και μισά όταν ξαναπληρωθεί. Επιμένει, δε θέλει να χρωστάει. Επιμένω κι εγώ. Και φεύγει τελικά, αφού μου πει για μια ακόμη φορά ευχαριστώ για το ραντεβού κι ότι με συμπαθεί πολύ.Κι εγώ κλαίω, κλαίω όσο μπορώ. Κι ας το κάνω σχεδόν δωρεάν το δικαστήριο. Κι ας ξέρω ότι έδωσα το νοίκι μου σήμερα με το ζόρι. Η ζωή είναι άδικη. Και μικρή.Να την εκτιμάμε τη ζωή.