ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω δύο μήνες που χώρισα. Υπήρχε αγάπη και από τις δύο πλευρές, όμως ο σύντροφός μου είχε μια άλλη οπτική κάποιων πραγμάτων. Θεωρούσε ότι το να περνάει χρόνο ένα ζευγάρι, δημιουργούσε εξάρτηση ο ένας στον άλλον. Ότι με γνώρισε δυναμικό άνθρωπο κι έτσι ήθελε να παραμείνω. Όταν κρατούσε αυτή τη στάση ένιωθα παραμελημένη. Συν το γεγονός ότι έβαζε υποχρεώσεις δικές του και άλλων πάνω από μένα μου δημιουργούσε ακόμη μεγαλύτερο κενό. Τη τελευταία φορά που το ξαναέκανε, τον χώρισα. Είχα φτάσει πραγματικά στο αμήν. Έκλαψα, χτυπήθηκα αλλά ένιωθα ότι σα να έφυγε ένα πλάκωμα από το στήθος μου και ανέπνεα ελεύθερα. Επί ένα μήνα προσπαθούσε να επικοινωνήσουμε αλλά ήμουν πολύ θυμωμένη και όταν ηρέμησα, τότε καθίσαμε και μιλήσαμε. Εκείνος θέλει να τα ξαναβρούμε, εγώ όχι. Μιλάμε μεν, αλλά φιλικά.Τη τελευταία όμως βδομάδα περνάω μια φάση που δε τη περίμενα. Με πιάνει ένα τρομερό παράπονο και βάζω κάθε τρεις και λίγο τα κλάματα. Σκέφτομαι ότι ήμουν ελλιπής σε κάτι και γι αυτό δεν ήμουν άξια της προσοχής του. Ότι έπρεπε να παλέψω κι άλλο, ότι κάτι δεν έκανα εγώ σωστά. Παράλληλα μου λείπουν πολύ οι προσωπικές μας στιγμές. Αυτή τη συζήτηση την έκανα μαζί του και μου εξήγησε ότι δεν φταίω εγώ και δεν έχει να κάνει μαζί μου αλλά δε με κάνει να νιώθω καλύτερα.Έχω τη δυνατότητα να τα ξαναβρούμε αλλά κάτι μέσα μου, μου λέει κατηγορηματικά όχι. Τι έχω πάθει;