ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτέ δεν είμαστε μόνοι.Αν μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας σωστά ποτέ δεν θα είμαστε μόνοι. Θα ήθελα να παρομοιάζω την ζωή σαν ενα τρένο. Αυτό το τρένο έχει βαγόνια , το πόσα βαγόνια κουβαλάει η ζωή είναι στο χέρι τού καθενός μας. Μέσα λοιπόν σε αυτά τα βαγόνια εμείς είμαστε αυτοί που επιλέγουμε τους επιβάτες. Κάποιοι ίσως μπουν και τα ρημάξουν ολα, άλλοι ίσως μπουν και μετατρέψουν τα πάντα σε παράδεισο, άλλοι παλι μπορεί να εξαφανιστούν χωρίς ίχνος.. Όμως στο τέλος σε ολα τα βαγόνια μένεις μόνος εσυ και ο εαυτός σου. Το πόσο προσέχεις τα βαγόνια σου, ποιοί μπαίνουν και βγαίνουν , τον τρόπο συμπεριφοράς σου στους επιβάτες είναι στο χέρι του καθε ατόμου. Το δικό μου τρένο έχει πολλά βαγόνια..και κάποια απο αυτα είναι ρημαγμένα, και απλα τα κουβαλάω γιατί μαζί τους φέρνουν αναμνήσεις είτε καλες είτε κακές.. είναι κάποια απο αυτα που απλα δεν μπορώ να αφήσω..οσο κι αν με πονάνε, οσο κι αν μου κάνουν κακό. Προσπάθησα να τα διαλύσω, να τα καταστρέψω, να τα αφήσω, με καθε τρόπο. Αλήθεια προσπάθησα.. Αλλά όλα αυτά που μου άφησαν αυτα τα βαγόνια έχουν χαραχτεί βαθιά μεσα στην ψυχή στο δερμα μου και γενικότερα στο κορμί μου. ''Τατουάζ'' πόνου και μιζέριας, αλλα και χαράς και ευτυχίας. Έρχονται μέρες που τα κοιτάω και εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και άλλες που απλά τα καλύβω με ''μεικ απ'', φοράω το πανέμορφο μου χαμόγελο και υποδύομαι ακομα και στον ίδιο μου τον εαυτό οτι ολα είναι καλά και οι ουλές δεν είναι εκει. Δυστυχώς ή ευτυχώς ομως υπάρχουν άνθρωποι που αυτές τις ουλές τις βλέπουν. Μερικές φορές τις χλευάζουν, άλλοι τις αγκαλιάζουν , άλλοι τις θαυμάζουν και άλλοι προσπαθούν να τις επουλώσουν , προφανώς δίχως επιτυχία. Έχω καταλήξει σε ενα και μόνο συμπέρασμα. Ναι είμαστε μόνοι, και πολυ μάλιστα. Αλλα πάντα μα πάντα θα έρχονται άνθρωποι και θα φεύγουν, κάποιες φορές χωρις καν να το καταλάβεις. Εν τέλει,Αγάπησε την ζωήΑγάπησε τον εαυτό σου οπως ακριβώς είναι μεσα έξω. ❤