ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μιλαγαμε καιρο κ ειχαμε βγει κ καποιες φορες. Ειχε περιεργη συμπεριφορα, τη μια ηταν ενθουσιωδης, την αλλη εστελνα κ δεν απανταγε ποτε. Ηξερα οτι δεν εχει αλλη, αλλα δεν μπορουσα να εξηγησω την συμπεριφορα του. Ειχα καταλαβει οτι ειναι ιδιορρυθμος ανθρωπος. Δεν ειχε πολλους φιλους, δεν εβγαινε συχνα κ ουτε πολλες σχεσεις πρεπει να ειχε κανει. Μονο με τον αδερφο του εκανε παρεα. Ειχαμε βγει πριν 4-5 μερες κ φαινοταν οτι ενιωθε πολυ ωραια που ηταν μαζι μου, φιληθηκαμε κ υπηρχε μια αμοιβαια χημεια, ενιωθα οτι το απολαμβανει οπως εγω. Κ το φιλι, αλλα κ οσα ακολουθησαν. Αφου καναμε σεξ, τον ρωτησα γιατι μου φερεται ετσι ολο αυτο τον καιρο. Τον ρωτησα γιατι εχει αγνοησει τις κλησεις μου τοσες φορες αλλα ταυτοχρονα γιατι αλλες φορες με αναζητουσε απο μονος του. Μου ειπε οτι ειναι γενικα κλειστος κ δυσκολα ανοιγεται, μου ειπε οτι εχει πληγωθει στο παρελθον κ οτι γι αυτο φοβαται να δεσμευτει. Μου ειπε οτι του αρεσω πολυ αλλα δεν μπορει να ρισκαρει να πληγωθει κ οτι προτιμαει να μην το συνεχισουμε. Μου ειπε οτι πραγματικα του αρεσω κ οτι ειχε καιρο να νιωσει ετσι κ γι αυτο φοβαται οτι θα χασει τον ελεγχο μαζι μου, γι αυτο και καλυτερα να το σταματησουμε. Παγωσα, δεν μπορουσα να καταλαβω τι μου λεει. Δεν καταλαβαινω γενικα πως γινεται να θες πολυ κατι, αλλα να το αφηνεις, απο φοβο μην πληγωθεις. Ε και? Τι πειραζει αν πληγωθεις? Θα εχεις ζησει ομως κατι ωραιο! Κ το να πληγωθεις ειναι μεσα στη ζωη. Σκεφτομαι ολη μερα τα λογια του κ ειλικρινα δεν ξερω πως να τα εξηγησω. Δεν δεχομαι το οτι με αφησε απο φοβο. Χιλιες φορες να μου ελεγε οτι δεν του αρεσω. Οτι δεν με ηθελε ποτε. Νιωθω τοσο περιεργα. Δεν θα πω οτι νιωθω προδομενη ή πληγωμενη, γιατι κ γω εν μερει φταιω που συνεχισα να προσπαθω μαζι του, παρολο που εβλεπα οτι εχει μια αλλοπροσαλλη συμπεριφορα. Αλλα ειλικρινα νιωθω ενα αισθημα κενου. Τι να σκεφτω? Οτι αν ο φοβος του ξεπερνα την αναγκη του να ειναι μαζι μου τοτε μαλλον δεν αξιζει? Ναι, προφανως κ ισχυει αυτο. ΑΠλα προσπαθω να μπω μες στο κεφαλι του. Πως κοιμαται ησυχος ξεροντας οτι κατι που ηθελε πολυ το αφησε να φυγει ετσι απλα? Γιατι να συμβιβαζεται ενας ανθρωπος με το να ζει μια μετρια ή αδιαφορη ζωη απο φοβο μην ρισκαρει κ πληγωθει? Τι εμπειριες μπορει να ειχε στο παρελθον που να τον εκαναν να γινει τοσο ανασφαλης κ τοσο καχυποπτος με τους αλλους? Αραγε φταινε αυτες οι εμπειριες ή μηπως απλα ο ιδιος ειναι ενας προβληματικος ανθρωπος? Ειλικρινα πλεον εχω φτασει στο σημειο να τον λυπαμαι. Γιατι δεν θα μπορεσει ποτε να ειναι ευτυχισμενος. Βαζει ο ιδιος οριο στην ευτυχια του.