ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα 30 χρονών και είμαστε με το φίλο μου 6 χρόνια. Συγκατοικούμε κιόλας τα τελευταία 5, χωρίς να έχουμε ποτέ μεγάλους τσακωμούς εντάσεις και προβλήματα. Αυτή η σχέση ήρθε στη ζωή μου μια χρονική περίοδο που ήμουν πολύ ταλαιπωρημένη από άλλες σχέσεις και χωρισμούς και ήθελα κάπου να αράξω. Από την αρχή ήξερα πως δεν είναι ο μεγάλος έρωτας (κυρίως γιατί δεν ήταν καθόλου του γούστου μου εμφανισιακά όσο και αν αυτό ακούγεται ρηχό) παρόλα αυτά επειδη με τράβηξε ο χαρακτήρας του, η επιμονή του, το χιούμορ του και τα κοινά μας ενδιαφέροντα, αρχίσαμε να βγαίνουμε και τελικά με κατάφερε. Επειδή μου έδωσε πολύ χώρο στη ζωή του εξαρχης αρχισαμε να συγκατοικουμε στον ένα χρόνο, γνωρισα φιλους γνωρισε φίλες κτλ κτλ. Όμως το σεξ, χωρις να είναι χάλια, δεν ήταν και ποτέ πολύ καλό, δε μου άρεσε ποτέ και πολύ ο τρόπος που φιλάει, επίσης κάποιες φορές τον παρατηρούσα και μου φαινόταν κοντός, με ξενέρωνε η αραίωση στο μαλλί του, άλλες φορές όμως τον κοίταζα και μου φαινόταν όμορφος. Μια ζωή μου φερόταν τέλεια και ήταν με τον καλό λόγο, μια ζωή με έχει προτεραιότητα και ποτέ δεν μου έχει μιλήσει άσχημα. Παρόλα αυτά μια ζωή και εγώ πάντα ένιωθα πως κάτι λείπει. Τον αγάπησα πολύ για τον τρόπο που με κάνει να γελάω, για την προσωπικότητα και τη φαντασία του, για τα πολλά του ταλέντα, αλλά τίποτα από αυτα δεν ήταν αρκετό. Και μιά ζωή έχω αυτό το πρόβλημα. Δεν μου είναι αρκετος. Έτσι πριν απο δυο χρόνια, μάλλον επειδή και αυτός όσο και να με γούσταρε θα είχε βαρεθεί μαζί μου σεξουαλικά, αρχίσαμε τους πειραματισμούς. Κάναμε τρίο, κάναμε swinging, πηγαμε σε διάφορα φετιχιστικα ιβεντ και πάει λέγοντας. Μέχρι που κάποια στιγμη αποφασίσαμε πως θα έχουμε ανοιχτή σχεση, δηλαδη τύπου οκ αμα λάχει τιποτα άλλο, το σεξ με άλλους επιτρέπεται. Και εκεί που νόμιζα φυσικά αφελώς οτι είχα λύσει τα προβλήματά μου και πως μπορούσα να έχω τη θαλπωρή και την αγάπη μαζί του, αλλά να κάνω και σεξ της προκοπής με άλλους, όλα γκρεμίστηκαν. Γνώρισα κάποιον και ερωτεύτηκα, και το χειρότερο ήταν οτι με ερωτεύτηκε κι αυτός, και θυμηθηκα τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένος. Εδώ και ένα μήνα ζω το απόλυτο παραμύθι με τον άλλον (βόλτες, ποτά, σεξάρα), και τον απόλυτο εφιάλτη όταν γυρνάω σπιτι και πρέπει να αντιμετωπίσω τις τύψεις μου. Ο άλλος είναι πολύ υποστηρικτικός και μου λέει πως θα είναι δίπλα μου οτι και να γίνει αλλά εγώ ξέρω πως έχει έρθει η ωρα να χωρίσω άσχετα από αυτόν, γιατί έπρεπε να έχω χωρίσει εδώ και χρόνια, ίσως να μην έπρεπε καν να ξεκινούσε αυτή η σχέση. Δεν ξέρω όμως πως να το κάνω, τι να του πω, πως να το ξεκινήσω, πως να αντεξω όλες αυτες τις αλλαγές στη ζωή μου πως θα χωρίσουμε τα πραγματα κτλκτλ. Σκέφτομαι οτι θα τον πληγώσω και σφίγγεται η καρδιά μου. Έτσι είναι όλοι οι χωρισμοί;