ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

25/10/2015 Η μέρα που θα άλλαζε όλη μου τη ζωή .Ήταν βράδυ Κυριακής ,τα φιλαράκια με πήραν τηλέφωνο να συναντηθούμε στο ταβερνάκι που συχνάζαμε .Κατέβηκα πήρα τη μηχανή και ξεκίνησα .Εγώ κανονικά στην πορεία μου .Το μόνο που θυμάμαι ήταν ένα αμάξι μαύρο στο αντίθετο ρεύμα να έρχεται κατά πάνω μου .Μετά κενό. Ξύπνησα στο Νοσοκομείο .Τη μάνα μου θυμάμαι και τα δάκρυά της στο πρόσωπό μου .Τι έγινε τη ρώτησα .Τίποτα παιδί μου τώρα που άνοιξες τα μάτια σου όλα καλά . Και μετά η φρίκη .Δεν κατάφεραν να σώσουν το χέρι σου παιδί μου είπε και ξέσπασε σε λυγμούς .Νομίζω ότι είναι το χειρότερο σοκ που έπαθα στη ζωή μου ,έβαλα τις φωνές .ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΕΣ ???ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΜΑΝΑ ?? ΓΙΑΤΙ ???Πέρασα 6 μήνες σχεδόν αμίλητος .Κλεισμένος στο δωμάτιο μου δεν ήθελα κανέναν να δω οι φίλοι μου ερχόντουσαν μέρα παρά μέρα παρακαλώντας με να βγούμε μια βόλτα ,δεν το άντεχα ..Δεν ήθελα να δω κανέναν.Όλα άλλαξαν όταν στο σπίτι ήρθε ο Πάρης .Τον βρήκε η μάνα μου ,εργοθεραπευτής .Στην αρχή είχε και αυτός το βλέμμα της λύπησης που σιχαινόμουν σε όλους .Στην πρώτη μέρα εργοθεραπείας του ξεκαθάρισα ότι δε γουστάρω να με λυπούνται .Μου είπε : δεν υπάρχει λόγος να σε λυπάται κανείς μεγάλε δε σου λείπει τίποτα .Ναι μόνο ένα χέρι του είπα …Ήταν η πρώτη φορά που γέλασα με αυτό .Ο Πάρης πραγματικά μου άλλαξε τη ζωή εκτός από το ότι έχει γίνει πλέον κολλητάρι ήταν ο άνθρωπος που μου ξαναέδωσε όρεξη για ζωή .Μου έδειξε τρόπους να είμαι αυτόνομος, να μπορώ να ζω όπως πριν ..Σήμερα 3 χρόνια ακριβώς μετά , έκανα πρόταση γάμου στην κοπέλα μου . Αυτόν το άγγελο επί της γης που στάθηκε δίπλα μου σε όλα .25/10 Επέτειος της χαράς μου πλέον .