ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αγόρι μου εδώ και 4 μήνες δουλεύει-κάνει πρακτική και βλεπόμαστε πολύ λιγότερο από ότι πριν. (Σχ. 1 χρόνου σχεδόν) Σκέφτομαι ότι κάνει κάτι για τον εαυτό του και είναι και κερδοφόρο και αλήθεια προσπαθώ να καταπιαστώ από αυτό για να πάρω κουράγιο. Βρισκόμαστε 2-3 μέρες τις εβδομάδας πλέον... και μου την δίνει όλο αυτό. Πείτε με εγωϊστρια, δεν χαίρεσαι που δουλεύει και κάνει την πρακτική του το αγόρι σου...;;; Φυσικά but what about us?? Δεν νιώθω καλυμμένη. Νιώθω μη ολοκληρωμένη από τόσο λίγη επαφή. Μου την σπάει, θυμώνω μαζί του μέσα μου. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τις τελευταίες μέρες κάνω παρέα με έναν από τους φίλους-γνωστούς του, με τον οποίο φάγαμε και μαζί έξω, κι απλά όσο τρώγαμε και μιλούσαμε για εμπειρίες μας σκεφτόμουν για το αγόρι μου ότι ΕΣΥ θα ήθελα να ήσουν στην θέση του, ΜΑΖΙ σου θα ήθελα να κάτσω και να μιλάω, την ΔΙΚΗ σου φωνή θα ήθελα να ακούω. Επίσης, η προσωπική μου άποψη περί φιλίας μεταξύ των δυο φύλων είναι ότι δεν μπορούν να υπάρξουν κολλητηλίκια. Αν δεν είστε τέρατα εμφανισιακά ή εσωτερικά και υπάρχει πολλή τριβή(επικοινωνία, να περνάτε χρόνο μαζί) τότε θα υπάρξει αναπόφευκτα έλξη.Το ίδιο ακριβώς έγινε και σε εμένα εδώ, ένιωσα έλξη προς τον φίλο του το οποίο μου φάνηκε ό,τι πιο απεχθές σαν κατάσταση. Θα μειώσω την τόσο καθημερινή τριβή μας αλλά για άλλη μια φορά θύμωσα κι εκνευρίστηκα με την απουσία του.