ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν βρίσκω τίποτα παράλογο, τίποτα ανεδαφικό στα όσα εκθέτει η εξομολόγηση. Ορθώς σκέπτεται, ορθώς αναρωτιέται, δεν κάνει κάτι λάθος. Αυτό που ίσως δεν συνειδητοποιεί (επειδή είναι η πείρα της ζωής που το φέρνει) είναι ότι αυτό που εκείνη λέει "με θεωρούσαν δεδομένη", εφόσον δεν πρόκειται για άτομα ασόβαρα που έπαιζαν μαζί της, τότε πρόκειται για ένα φυσιολογικό "κάθισμα" που επέρχεται σε γνωριμίες και σχέσεις όταν πλέον αρχίζεις να νιώθεις άνεση με τον άλλον. Τα αγόρια κι οι άντρες, επειδή δεν έχουν βομβαριδιστεί από την περιρρέουσα κουλτούρα να τους απασχολεί πάρα πολύ η ανατροφοδότηση της γνωριμίας (εφόσον πέρασαν την πίστα γνωριμία θεωρούν ότι ό,τι ήταν να γίνει έγινε), το "κάθισμα" αυτό, την άνεση την θεωρούν καλό (και είναι). Για τις κοπέλες, που μεγάλο μέρος της κουλτούρας που λαμβάνουν είναι "πώς να τον κρατήσεις", πώς το ένα, πώς το άλλο, αυτό το κάθισμα ερμηνεύεται πάντοτε ως αδιαφορία. Και πληγώνονται. Αυτό εννοούν το "επένδυσα συναισθηματικά και πληγώθηκα" κάποιες φορές (άλλες φορές βέβαια εννοούν ότι έκαναν πράξεις ενώ ο άλλος ήταν μόνο λόγια, άλλο αυτό, δεν το εξετάζω στο παρόν σχόλιο). Και γι'αυτό φοβούμενες προτιμούν να απέχουν (εξ ου και το "αποφεύγω τις φάσεις"). Αν με ρωτάτε, η όλη θεώρηση των σχέσεων, στο επίπεδο της mainstream κουλτούρας, πάσχει. Και πάσχει επειδή εστιάζει στην ανταποδοτικότητα. Ότι αν δεν πάρεις ακριβώς αυτό που δίνεις και ισόποσα, τότε είσαι θύμα και μ@λ@κας. Δεν είσαι. Θύμα είσαι αν ανέχεσαι κακοποιητικές συμπεριφορές. Έχει διαφορά. Στις γνωριμίες και σχέσεις που εν γνώση σου εισέρχεσαι και δίνεις από τον εαυτό σου, δίνεις συνειδητά χωρίς απαίτηση αντιπαροχής. Αλλιώς πρόκειται για εμπορική συνδιαλλαγή κι όχι ερωτικό/φιλικό σχετίζεσθαι.Το αίσθημα του ευάλωτου είναι εκ των ουκ άνευ σε μια ερωτική σχέση. Μάλιστα είναι ακριβώς αυτό που ερωτευόμαστε στον άλλον. Ότι είναι ευάλωτος μέσα στον πόθο του, στον έρωτά του, στην γενναιότητά του να υπερπηδήσει το καβούκι του για να αξιώσει να ζήσει μια στιγμή μεγαλείου...Η ευάλωτη αυτή κατάσταση δηλαδή εμπνέει (εμένα πάντως σίγουρα μου εμπνέει) θαυμασμό. Επομένως τι πρακτική λύση προτείνεις, θα ρωτούσατε. Δεν είναι πρόβλημα, με την στενή έννοια, για να ζητάει λύση. Με την ωριμότητα, και την αυξανόμενη γνώση των πραγματικών αναγκών σου (είναι πραγματική σου άραγε ανάγκη λ.χ. να στέλνει ο άλλος 50 μηνύματα τη μέρα ή απλώς κολακεύεσαι;), μαθαίνεις να διαβλέπεις πότε πρόκειται για αδιαφορία και πότε για ουσιαστική άνεση. Και απελευθερώνεσαι να απολαμβάνεις τις στιγμές γι'αυτό που είναι.

Παρακαλώ. Κοίτα, έχεις απόλυτο δίκιο με αυτό που λες ότι δείχνοντας την ευάλωτη πλευρά σου τα πράγματα δείχνουν πώς είναι πιο σύντομα (και γλυτώνεις έτσι χρόνο). Το βασικό είναι να μην φτάσει κανείς στα πατώματα και δεν μπορεί να συνέλθει μετά. Φαντάζομαι αυτό έχει να κάνει όμως με την εσωτερική δύναμη που έχει δομήσει κανείς στην παιδική του ηλικία: αυτοί που έχουν λάβει από το περιβάλλον τους ως παιδιά έχουν μια εσωτερική σιγουριά που τους επιτρέπει να επανέλθουν. Άλλοι που έχουν κακοποιηθεί συναισθηματικά παιδιόθεν, φαντάζομαι δεν συνέρχονται εύκολα. Ακούω πολύ συχνά από κοπέλες "δεν κάνουμε πράγματα μαζί με το αγόρι μου" (εννοώντας ταξιδάκια, εκδρομές, εκπλήξεις, εξόδους), δηλαδή πράγματα που εκτός του ότι προϋποθέτουν μια άλφα οργάνωση κι έξοδα, σηματοδοτούν και κάτι άλλο που έχω προσέξει. Οι κοπέλες (κι οι μεγαλύτερες γυναίκες) ειδικά στην Ελλάδα έχουν διδαχθεί από το πατριαρχικό περιβάλλον να περιμένουν από τον άντρα αυτές τις πρωτοβουλίες μέσω των οποίων αναμένουν να βιώσουν εμπειρίες. Και τους κακίζουν όταν δεν τις παίρνουν! Ενώ σε άλλες κουλτούρες είναι απόλυτα αναμενόμενο να οργανώνουν γυναίκες τέτοιες βιωματικές εμπειρίες και να παρασύρουν εκείνες τους άντρες τους ή να τα κάνουν τελείως μόνες τους (πχ να πάνε ταξίδι στο εξωτερικό με τις φιλενάδες τους). Δηλαδή είναι ελαφρώς και κοινωνικό φαινόμενο γενικότερο, που εδράζεται σε ένα γυναικείο ιδανικό "αδράνειας" (=θέλω να με κάνεις να ζήσω πράγματα κάνοντάς τα μαζί σου) σε αντίθεση με ένα αντρικό ιδανικό "δράσης". Επομένως η μη δράση (η αδράνεια) του άντρα σημειοδοτείται από τη γυναίκα ως σπάσιμο του αναμενόμενου ρόλου του, αυτού που έχει διδαχθεί ότι πρέπει να κρατά εκείνος. Κι επειδή παράλληλα η γυναίκα γαλουχείται ότι για όλα αυτή φταίει το ρίχνει ότι "ειναι βαρετή", "δεν ξερει να τον κρατήσει", "έγινε δεδομένη" κλπ. Μια τέλεια αδυναμία επικοινωνίας των 2 φύλων μου κάνει αυτό, τίποτα άλλο. Στην εποχή μας που ούτε για καφέ δεν έχει ο άλλος χρήματα, κάτι τέτοια βαρύνουν επομένως ακόμη περισσότερο στην γυναικεία απογοήτευση. Κι είναι κρίμα.

Επίσης να συμπληρώσω ότι για να πει η γυναίκα θέλω αυτό κι αυτό (σε ό,τι δεν περιλαμβάνει πράγματα αναμενόμενα για τον κοινωνικό της ρόλο, ήτοι λούσα και δωράκια από τη μία κι ερωτική αποκλειστικότητα από την άλλη) υπάρχει τεράστια δυστοκία επειδή υπάρχει ταμπού. Οι γυναίκες που διεκδικούν αυτά που θέλουν θεωρούνται "ξεπεταγμένες" ή "διεκδικητικές" κι αυτό λογίζεται ως κακό. Εν τω μεταξύ η διδαχθείσα (μέσω του παραδείγματος) τακτική διεκδικησης στις γυναίκες είναι η πρήχτρια (κατά το "ο άντρας η κεφαλή του σπιτιού κι η γυναίκα ο λαιμός και το στρέφει κλπ κλπ.) Λογικό επόμενο είναι όχι μόνον να μην βρίσκει το δίκιο της αλλά να την κατηγορούν κι από πάνω! Όχι, χρειάζεται περισσότερη απελευθέρωση.

Νομίζω πολύ καλά το έχεις καταλάβει! Ναι, σε βάζει σε θέση αδυναμίας. Μακάρι να το έβλεπαν κι άλλες κοπέλες αυτό, θα τους έσωζε ενέργεια.Πάντως ο συσχετισμός δυνάμεων (αυτό που λες "ενέργεια") είναι ενδεχομένως άλλο. Σηκώνει ανάλυση. Μάλιστα στις μη vanilla σχέσεις που οι ρόλοι καθορίζονται σαφώς εξαρχής τα πράγματα είναι απλούστερα, από μια άποψη, επειδή δεν υπάρχει πόλεμος εξουσίας, χαχαχα.

Οι 24/7 σχέσεις πρέπει να καταλαμβάνουν το 0.05% του συνόλου των ασύμμετρων σχέσεων. Επομένως παντού άλλου υπάρχει οριοθέτηση και επικοινωνία αναγκών/επιθυμιών (που δεν σημαίνει ότι γίνονται πάντα στην πράξη και από τις 2 πλευρές) Αλλά και στις συμμετρικές σχέσεις οι ρολόι είναι προς διαπραγμάτευση, πιστεύω. Κάθε ζευγάρι βρίσκει τους δικούς του.