ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έτρεξα 250 χιλιόμετρα για να σε αγκαλιάσω. Σε είδα. Κουρασμένη, χλωμή, με λάμψη απόκοσμη να ψελλίζεις "ότι θέλεις". Γέμισε η ψυχή μου από επιβεβαίωση. Από μια όμορφη αίσθηση πληρότητας. Όταν σε αγκάλιαζα καταλάβαινα πόσο πονούσα τόσες ημέρες μακριά σου. Αντιλαμβανόμουν τόσο βαθιά τα πέρατα της ύπαρξης μου. Όλα τα κύτταρα μου ήταν ήσυχα. Ησυχία και σιωπή. Όλα όσα είπα νωρίτερα, υποσχέσεις, όνειρα, μεγάλα "θα", έγιναν ατμοί. Κατάλαβα ότι ήταν περιττά. Κατάλαβα ότι τα είχα πάρει πίσω γιατί δεν είμαι υπεράνθρωπος, δεν έχω τόσες ασφάλειες για να κλείσω όλες τις ανασφάλειες σου. Δεν μίλησα. Δεν τόλμησα. Κατάλαβα την δύναμη της σιωπής και μιας αγκαλιάς. Κι ύστερα, ένα φιλί αιώνιο, αληθινό να μας ενώνει. Ξαναγεννήθηκα, μα χωρίς πια τόση πίστη. Αγαπάω κι αδιαφορώ για όσα δεν μπορώ, για όσα δεν έχεις αμοιβαία. Ξέρω καλά ότι ο έρωτας αυτός, ο συντριβής και συντριπτικός έρωτας, δεν έχει αλλά, δεν έχει κανένα " θα". Γεμίζω θάρρος με την σιωπή.Το μόνο που νιώθω αυτές τις ώρες είναι η τεράστια ανάγκη μου για αυτή την ανθοφορία της επιβεβαίωσης που πήρα από το ερέθισμα σου. Θα ήθελα η ηρεμία του συγκλονισμένου εγώ μου να κρατούσε για πάντα. Χωρίς εσένα, με την απουσία σου. Να μπορούσα να γίνω υπεράνθρωπος για εμένα, να μπορούσα να αντιγράψω στην ψυχή μου αυτή την έκσταση μόνιμα. Αλλά δεν έχω ιδέα πως να αυτοερωτεύομαι, πως να οριοθετώ το ταραγμένο μυαλό μου, πως να πειθαρχώ στην χαρά μου, πως να κλείνω τα χαντάκια των απωθημένων μου.