ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στη σχέση μου έχουμε προβλήματα λόγω απόστασης.. Πεντεμιση χρόνια μαζί. Εγώ βλέποντας ότι δεν υπάρχει λύση, είχα μόνιμα μούτρα σε όλα.. Μου έλεγε "σ'αγαπω" και πολλές φορές δεν απαντούσα καν..Καμία τρυφεράδα.Οχι πως δεν τον αγαπάω, αλλά δεν μπορούσα να ελέγξω τον σνομπισμο μου. Αυτός συνέχεια τρυφερός και γλυκός, ώσπου άρχισε να αποτραβιεται σιγά σιγά. Να με μαλώνει και να με χαρακτηριζει γκρινιάρα και κουραστική. Κι οσο με χαρακτήριζε τόσο χειρότερα εγώ.Ξαφνικά ένα βράδυ δεν ξέρω τι έπαθα κι άρχισα να συνειδητοποιω ότι είμαι πολύ σκληρή, ενώ μέσα μου έλιωνα γι αυτόν. Του ζήτησα συγγνώμη γιατί Έδειχνα κάτι που δεν ήμουν, από φόβο μήπως δώσω πολλά και πληγώθω. Αρχισα να μαλακωνω τον τελευταίο καιρό και ειδικά το τελευταίο διήμερο που βρεθήκαμε, πεθαίνουμε στα γέλια με τις μαλακιες που κάνουμε και λέμε ακόμα κ στο τηλέφωνο.. Και γενικά επικοινωνούμε ίσως και για πρώτη φορά μετά από καιρό! Το πήρα απόφαση πως ακόμα κι αν μεταξύ μας δεν καταλήξει όπως ονειρευομαστε, με συγκατοίκηση και παιδάκια, λόγω αθεμιτων παραγόντων, τουλάχιστον θα έχουμε ζήσει όμορφα..Ζω στιγμές ξεγνασιας γνωρίζοντας ότι μπορεί να τελειώσουν άδοξα, αλλά δεν μπορώ πλέον να φοβάμαι να τον αγαπήσω όπως του αξίζει κι όπως νιώθω. Σήμερα μου είπε "Σ'ερωτευομαι κάθε μέρα πιο πολύ" κι εγώ δάκρυσα λίγο..Είναι ο άντρας της ζωής μου, το ξέρω. Αν υπάρχει Θεός, ας δώσει μια ευκαιρία και σε εμάς..Η ψυχή μου εκλιπαρει..