ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λατρεύω να την ακούω να σιγοτραγουδάει, μου δίνει χαρά η παρέα μαζί της, όμως ξέρω πως είμαι κακός άνθρωπος και τοξική επιρροή, για εκείνη. Είναι τόσο καλή μαζί μου, για έναν ανεξήγητο λόγο, ενδιαφέρεται πραγματικά, πάντα προσπαθεί να με κάνει να δω "το φώς" και "την ομορφιά της ζωής"... Μέσα σε όλη της την κούραση, τον κόπο, τις υποχρεώσεις, έχει κι εμένα στο κεφάλι της... Αρχίζω να τη συμπαθώ πολύ περισσότερο από όσο "πρέπει", ή θα ήταν σωστό, για το δικό της καλό φυσικά, πάντα.Όμως επειδή έχω δει πολλά, πάντα ερευνώ εξωνυχυστικά τον άλλο. Της έκανα με τη σειρά μου ένα ψυχολογικό κρας-τεστ, προσπαθώντας να τη σοκάρω, για να βυθομετρήσω τις γνήσιες αντιδράσεις της και να τη "διαβάσω"... Της είπα ότι θέλω να εκδικηθώ τη βρωμιάρα που με έκανε άνω κάτω (με είχε παρηγορήσει λίγο παλιότερα και κάτι λίγα ξέρει), της είπα ότι ήδη προσπάθησα να το κάνω και πώς ακριβώς (revenge po rn, αλλά το σόσιαλ δυστυχώς με μπλόκαρε) και ότι ήθελα να την ξεμπροστιάσω μπροστά σε όλους, για τη διπλή της ζωή. Τα αποτελέσματα όμως, σόκαραν εμένα...Μου τα έψαλλε κανονικότατα, το πήρε πολύ ζεστά και "πατριωτικά", δεν με άφησε να κατέβω... Ενώ ήταν ξενυχτισμένη, δούλευε από το άγριο πρωινό, ήρθε και για μάθημα στη σχολή μετά... Με κάθισε κάτω και μου έκανε τέτοιο κήρυγμα, που είδα το Χριστό φαντάρο, ενώ το αμάξι προχωρούσε κι έγραφε... Μου είπε ακριβώς αυτό, ότι είμαι κακός άνθρωπος, αρχίζει να με φοβάται και δε μπορεί να με εμπιστευτεί, ενώ μου ξαναείπε εκείνο που με ταρακούνησε την άλλη φορά... "Δηλαδή, αν είχαμε κάτι εμείς, θα έκανες το ίδιο;" Μετά με άρχισε μια στο καρφί και μια στο πέταλο και μου έλεγε πράγματα που με ταρακούνησαν, ενώ με κοιτούσε στα μάτια και ΤΡΟΜΑΞΑ, γιατί νομίζω πως κάπου εκεί μέσα, είδα κάτι σαν... Αληθινό Ενδιαφέρον... Μετά από μια πολύ μεγάλη συζήτηση και όταν έφτασε το θέμα στο "μέλλον", δηλαδή τί βλέπω εγώ για το δικό μου μέλλον και ποιό είναι το πρόβλημά μου, γιατί δεν ζω... Είπα κάποια πράγματα που μου έχουν συμβεί και γιατί δεν έχω αισιοδοξία, όπως επίσης και γιατί δεν προσπαθώ για "κάτι" καλό που αξίζει (αλλά αντιθέτως, πέφτω όλο μέσα στο βούρκο με τα !@#$, όπως είπε και η ίδια, άλλωστε). Για να μην τα πολυλογούμε, πολύ έμμεσα υπονόησα τί είναι αυτό που θέλω και χρειάζομαι (έναν "άνθρωπο" δίπλα μου και μάλιστα αληθινό), κάπως το έπιασε το νόημα, αλλά το breaking point, χτύπησε εκεί... "Να πας να δεις ψυχολόγο" "Δεν είσαι έτοιμος για κάτι τέτοιο" "Μόνο αν βρεις τον εαυτό σου, θα μπορείς να πας παρακάτω, να βρεις αυτό που θες". Σε σέβομαι, σε εκτιμώ, αλλά εδώ υπάρχει πρόβλημα. Ο ψυχολόγος δεν αλλάζει τον κόσμο γύρω μας, ούτε μας φέρνει αυτά που μας λείπουν, ή πίσω εκείνα που άλλοι κλέβουν και καταστρέφουν από εμάς. Τον εαυτό μου τον άλλαξα ήδη άλλωστε, τον διαχειρίζομαι και τον εξέλιξα αρκετά έτσι ώστε να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου, μόνος, με πολύ κόπο και κόντρα στους πάντες και τα πάντα... Άλλωστε, τρόπον τινά ψυχολόγος, είσαι και εσύ. Στα ψιλά γράμματα κρύβεται το νόημα τελικά, πάντα. Εξ' άλλου, εγώ σε εμπιστεύτηκα απόλυτα, σου μιλάω την αλήθεια και μόνο, σου δείχνω τον αληθινό μου εαυτό. Είναι κακός και άσχημος, το ξέρω. Εϊναι όμως αληθινός και όχι, εσένα ποτέ δεν θα σου έκανα κάτι άσχημο... Ίσα ίσα, το ότι φοβάμαι όταν έρχομαι κοντά σου, είναι για το δικό σου καλό, εξαιτίας της δικής μου άσχημης θέσης/φήμης. Θα ήταν πολύ εύκολο να κρύψω πράγματα, να μην πω τίποτα σχετικά και να το παίξω ένας νέος σαν όλους τους άλλους, όμως εγώ σε είδα όχι μόνο σαν ισότιμη προς εμένα, αλλά και ως ανώτερη, που αντικειμενικά είσαι. Νομίζω πως το παρατράβηξα και ξεπέρασα όρια που δεν έπρεπε. Όπως έλεγα, είμαι το λάθος άτομο. Σήμερα κατάλαβα ότι αρχίζω να τρώω κόλλημα άγριο με αυτήν την κοπέλα, οπότε καλό θα ήταν να απομακρυνθώ διακριτικά. Μάτωσε η ψυχή μου που μέσα σε όλο το φόρτο και τις σκοτούρες της, το πήρε επάνω της να μου "δείξει το φως για το μέλλον"... Αντί να είμαι ευδιάθετος, να κάνουμε μια ωραία κουβέντα (που δε νιώθω να κάνω κουβέντες είπαμε), κάτι τέλοσπάντων... Έχει δίκιο, δεν είμαι έτοιμος, γι' αυτό παραπαίω εδώ κι εκεί. Θέλω τόσο να την έχω παρεούλα και αύριο, να απολαύσω κάθε στιγμή της μέρας που θα είμαστε στον ίδιο χώρο, να την ακούσω ξανά να σιγοτραγουδάει... Θα το αντέξω, όμως; Λες όντως, να συνήθισα στη μαυρίλα μου τόσο πολύ, τελικά; Η μαυρίλα, είναι και "ασπίδα" όμως... Αν δεν την είχα, μπορεί να είχα ήδη σπάσει, προ πολλού... Θέλω να σε ξανακοιτάξω στα μάτια... Να σου κρατήσω το χέρι λίγο περισσότερο από τη σύντομη χειραψία που σου δίνω, πριν κατεβώ. Αρχίζω να το θέλω τόσο πολύ αυτό, πραγματικά... Όμως, δεν έχω το δικαίωμα και αν το προσπαθήσω, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, είμαι σίγουρος πως θα φορτώσεις. Θα σε θαυμάζω από μακρυά, λοιπόν. Αυτήν τη φορά, το πρώτο βήμα είναι να ξεριζώσω την ελπίδα, πριν με καταφάει. Και να σταματήσω να σου απομυζώ τον πολύτιμο χρόνο σου, την καλοσύνη, την ομορφιά σου. Χάθηκε να σε γνώριζα 6 χρόνια πριν...;