ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα γίνομαι 20 χρονών. Μεγάλωσα. Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώθω γυναίκα, αν είναι το σωστό αυτό. Νιώθω όμως παιδί, πιο παιδί από ποτέ. Νιώθω σαν φοβισμένο και ανίδεο παιδί και ταυτόχρονα αισθάνομαι τόσο γερασμένη, τόσο μα τόσο γερασμένη. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί ζω. Ποιος ακριβώς είναι ο λόγος. Πάντως είμαι απόλυτα σίγουρη πως εάν είχα διακαιωμα και δυνατότητα επιλογής θα είχα επιλέξει να μην γεννηθώ ποτέ. Είμαι απόλυτα σίγουρη πως δεν θα ήθελα να βρίσκομαι σε αυτή την ζωή, να ζω με αυτούς τους όρους, αυτές τις συνθήκες, τις προϋποθέσεις, τους κανόνες της ζωής που κάποιος άλλος με έβαλε να ζήσω. Δεν ξέρω γιατί βλέπω τις μέρες και τα χρόνια να περνούν χωρίς να νιώθω τίποτα. Νομίζω πως ο,τι ουσιαστικό είχα να νιώσω είχα την ευκαιρία να το νιώσω μόνο για 10 μήνες. Έχω την αίσθηση πως η ικανότητα του να νιώθω είναι πλέον απρόσιτη για εμένα.Θέλω μετά από 20 χρόνια που θα διαπιστώσω και τότε πόσο άδεια είναι η ζωή μου και πόσο κενή είμαι μέσα μου να θυμάμαι πως για λίγους μήνες έζησα. Έζησα πραγματικά. Γράφω λοιπόν πως εγώ, που σήμερα γίνομαι 20 χρονών στις 22 Σεπτεμβρίου 2017 γνώρισα τον άνθρωπο που με έκανε να ξυπνήσω από τον λήθαργο. Κράτησε περίπου 10 μήνες. 10 μήνες υπεροχοι ώσπου στο τέλος αποδείχθηκε πως ήταν όλα ένα ψέμα, ένα φρικτό ψέμα που σήμερα, 4 μήνες μετά δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω και να ξεπεράσω.Εγώ λοιπόν αγάπησα τον Τηλέμαχο. Τον Τηλέμαχο που μάλλον είναι 35 χρονών. Τουλάχιστον αγάπησα αυτό που μου έδειξε πως είναι. Το γράφω εδώ για να θυμάμαι χρόνια μετά πως αυτό που ένιωσα, αν και κάλπικο, υπήρξε κάποτε, είχε υπόσταση και δεν ήταν σκόνη στον άνεμο. Γιατί αυτό είναι η αλήθεια μου ή τουλάχιστον ένα μέρος της.