ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν, ήμουν ερασμους εξάμηνο στο εξωτερικό και επέστρεψα τον Ιούλιο. Γνώρισα εκεί ένα παιδι, ντόπιος και ήταν πολύ ξαφνικό και πολύ έντονο ο,τι συνεβη. Καταλήξαμε να έχουμε σχέση. Από τους πιο μεγάλους έρωτες της ζωης μου. Ξεπέρασα κάθε όριο μου και πρώτη φορά είδα τον εαυτό μου να αφήνεται ελεύθερος. Χωρίσαμε όταν έφυγα διότι δεν πρόλαβα καν να τον αποχαιρετήσω γιατί δυο μέρες πριν, το βράδυ, μου ανακοίνωσε ότι του έκαναν δώρο οι γονείς του εισιτήρια για μια συναυλία. Δε βρεθήκαμε ποτε, τον έβρισα και δεν ξαναμιλησαμε. Κάπου στον Αύγουστο, τον σκεφτόμουν πολύ έντονα και του έστειλα μήνυμα να δω τι κάνει, γιατί μου είχε λείψει, αλλά δεν επεδίωκα κάτι παραπάνω. Μου είπε ότι είχε σκεφτεί πολλές φορές να μου στείλει μήνυμα, αλλά δείλιασε και μη σας τα πολυλογώ, τα ξαναβρήκαμε. Μεσα Οκτωβρίου μάλιστα πήγα εκεί και τον είδα μερικές μέρες. Απίστευτο το συναίσθημα! Ήταν πολύ γλυκός αν και δεν είχαμε πολύ χρόνο γιατί δούλευε και είχε και σχολή παράλληλα. Επέστρεψα Ελλάδα και διατηρήσαμε την επικοινωνία μας όπως πριν και είχαμε πει πως θα ερχόταν Ελλάδα δεν μερικούς μήνες να με δει, παρά το ότι οι γονείς του είναι παρά πολύ αυστηροί. Τέλος παντων, λίγο καιρό αργότερα κάτι δεν πήγαινε καλά και του είπα ή διορθώνεσαι ή χωρίζουμε κ επέμεινε να το συνεχίσουμε. Μια βδομάδα αργότερα, σταματησε να απαντάει στα μηνύματά μου χωρίς να έχει προηγηθεί τρακωμος. Δεν τα ανοίγει καν μάλιστα. Ειλικρινα δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ ολο αυτό. Θα μπορούσα να πάω να μείνω και μόνιμα εκεί σε 2 χρόνια, φανταστείτε ποσό δυνατό είναι αυτό που νιώθω. Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου; Μένω κ επιμενω ή τα παρατάω και προχωράω ;