ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν καποιες μέρες σε μια εξομολόγηση μου σας έγραψα πόσο αγανακτισμενη ήμουν από το γεγονός ότι ο επί πέντε χρόνια σύντροφος μου ήταν δεσμευμένος να υποστηρίζει οικονομικά την οικογένεια του χωρίς να μπορεί να απομακρυνθεί για να φτιάξει τη δική του ζωη. Χτες, του γνωστοποίησα ότι θέλω πλέον να τελειώνει όλο αυτό γιατί μέχρι σήμερα με πήρε και με παραπηρε η μπάλα σε πολλά κ σοβαρά θέματα. Βούρκωσε και μου έκανε την αναπάντεχη πρόταση να μοιράσουμε τις αποστάσεις, κάτι που πίστευα ότι ήταν ακατόρθωτο γι αυτόν. Αρχικά πίστευα ότι δεν θα απεμπλακει ποτέ από την οικογένεια του.. Μου ζήτησε να μείνουμε σ ένα χωριουδάκι μιση ώρα έξω από την πόλη για να μπορούμε να έχουμε ίση χιλιομετρική αποσταση ο καθένας από τη δουλειά του, χωρίς να αναγκαστει κάποιος να κάνει την απόλυτη υποχώρηση. Δέχτηκα! Μου είπε ότι φοβήθηκε πως θα με χάσει, αλλά δεν είχε το θάρρος να κάνει την κίνηση αυτή γιατί δεν ήταν σίγουρος αν θα θέλω ή αν θα μπορεί κι αυτός. Το μόνο που του ζήτησα είναι να κάνουμε κοτουλες και κήπο.. Και πιθανώς ένα σκυλάκι να μας κάνει παρέα όταν θα λείπει ο ένας ή ο άλλος γιατί εγώ είμαι αναπληρώτρια. Το χωριό έχει λίγες δεκάδες μόνιμους κατοίκους κι είναι στους πρόποδες ενός βουνού με απίστευτη βλάστηση και δύο καφενεία. Είπαμε να το δοκιμάσουμε...Άλλωστε κι οι δυο μας σε χωριό μεγαλώσαμε.Με πειράζει που δεν προσφέρει πολλά βασικά αγαθά, αλλά μισή ώρα δεν είναι μακριά.. Συν ότι έχει άλλα πολλά καλά.Ελπίζω να πετύχει.. Θα δοκιμάσουμε.. Απλά θέλω να πω ότι δεν έληξε και αισθάνομαι τεράστια ανακούφιση που ήρθαν έτσι τα πράγματα.Αρκετα δίκαια!