ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αναρωτιέμαι πολλές φορές, και τωρα που ξεπέρασα τα 40, πόσο τυχαία μπορεί να είναι η έκβαση μιας σχέσης; Μήπως τελικά είναι μάταιο αυτό το ταξίδι, το γεμάτο προσδοκίες στην αρχή, και κλάμματα στο τέλος;Κλειστός χαρακτήρας, φοβισμένος να ζήσω, αβγαλτος, έπεσα με τα μούτρα στην 1η μου σχέση, αναζητώντας πρωτίστως την ασφάλεια και την "ηθικοτητα" από το ταίρι, ώστε να φροντίσω να μην ξαναζήσω την ανηθικότητα που κάποτε παρατήρησα μέσα στην οικογένεια μου, και που με έκανε να κλάψω πολύ. Ώσπου τα χρόνια πέρασαν, με καφέδες και ταξίδια, και όχι συμβίωση στο ίδιο σπίτι (καθότι τότε η "οικονομία" αλλά και η συντηρηση δεν άφησαν τον εγκέφαλο μας να σκεφτεί σωστα). Σχέση χωρίς σεξ, με την δικαιολογία ότι δεν έχουμε το δικό μας μέρος. Αλλά εγώ ήμουν τυφλωμένος στο να μην ζήσω τα λάθη των γονιών μου. Έκανα υπομονή και έδινα δικαιολογίες. Ώσπου ήρθε ο γάμος, αποκαλύφθηκε οτι δεν έπρεπε να δίνω δικαιολογίες, αλλά τώρα ήταν αργά. Σχέση χωρίς σεξ ισοδυναμούσε (μόνο για εμένα όμως) με αδυναμία να πας στην τουαλέτα. Ήρθε το διαζύγιο, που ταρακούνησε σαν σεισμό 7 ρίχτερ τον εαυτό μου, και δημιούργησε ένα άλλο "εγώ". Είχα μάθει να βάζω τις ανάγκες του άλλου πάνω, αγνοώντας τον εαυτό μου, ώσπου στο τέλος όλα διαλύθηκαν. Η συνέχεια ήταν φόβος, για το άγνωστο, αβεβαιότητα μην μείνω μόνος, μην χάσω το τρένο (της συντροφικότητας και της οικογένειας). Μικρός κύκλος, όλες δεσμευμένες/παντρεμένες και εγώ να εξετάζω τις περιορισμένες επιλογές μου. Κινήθηκα διαλέγοντας την σίγουρη λύση, την οικονομικά σταθερή, την συντηρητική (έμοιαζε με εμένα). Σεξ ευτυχώς υπήρχε- αλλά όχι για πάρα πολύ, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, όταν έφτασε η κόρη. Οι παρεξηγήσεις και οι τσακωμοί αυξήθηκαν - ο γνωστός κύκλος "τσακωνομαι, τα βρίσκω, τσακωνομαι" άρχισε να επαναλαμβάνεται. Τώρα ζούμε μαζι για κάποιον λογο, τουλάχιστον. Αλλά όχι για την σχέση μας. Το μόνο που θέλω, να μην επαναλάβει το παιδί μου τα δικά μου λάθη. Ελπίζω να μην τα έχω ξεχάσει μέχρι να έρθει η ώρα να τα πω. Λάθος επιλογή, λοιπόν, και την 2η φορά. Και έχω πει, 3η δεν θα υπάρξει. Τελικά όμως, πόσο τυχαίες είναι οι σχέσεις; Τρόπος να καταλάβεις με ποιον πραγματικά είσαι, δεν υπάρχει, παρά μόνον όταν θα είναι πολύ αργά. Και καταλήγεις να είσαι δέσμιος της επιλογής σου και μάρτυρας του αργού θανάτου της σχέσης με το άτομο για το οποίο κάποτε χτύπαγε η καρδιά σου δυνατά.