ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπήκαν ποντίκια στο σπίτι. Μάλλον ψάχναν ζέστη και φαγητό ή μέρος για γέννα. Παλιό σπίτι, σε βουνό, με δωμάτιο-αποθήκη με πολύ στοκ από τρόφιμα γιατί σε σούπερ μάρκερ πάμε δυο φορές το μήνα το πολύ. Γενικώς μόνο κουνούπια και κανά άλλο έντομο έχω σκοτώσει στη ζωή μου, σε θηλαστικό δεν είχα κάνει ποτέ κακό. Δηλ και ανθρώπους (θηλαστικά κι εμείς!), αποφεύγω να κάνω κακό στον οποιονδήποτε. Ούτε καν έχω βριστεί ποτέ με κανέναν. Τα ποντίκια όμως είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο. Τις πρώτες δύο εβδομάδες δοκιμάσαμε με τροφές-δηλητήριο όπου -μας είπαν- ο θάνατος έρχεται ξαφνικά και γρήγορα ώστε να μην υποφέρει το ζώο. Δεν τις άγγιξαν. Και γιατί να το κάνουν; Αφού άνοιξαν τρύπες σε σακιά με ξηρούς καρπούς, σε λάδια, μακαρόνια, όπου υπήρχε συσκευασμένη τροφή, την άνοιξαν να τη δοκιμάσουν. Ακόμη και εφημερίδες έκαναν κομμάτια (έφτιαχναν φωλιά;). Δεν ήξερα πάντως ότι είχαν δυνατότητα ανοιχτηριού τα δόντια τους. Μετά βάλαμε για λίγες μέρες φάκες. Τραβάγανε το φαγητό χωρίς να τους πιάσει η φάκα. Εν τέλει βάλαμε εκείνες τις κολλητικές ταινίες με λίγο φουστικοβούτυρο για δόλωμα. Τα πιάσαμε... Ένα σε μία ταινία, δύο σε μια άλλη.. Φοβισμένα πολύ στη θέα μας. Μας κοιτάγανε τρομοκρατημένα... Διάβασα στο ίντερνετ ότι μπορείς να τα βάλεις σε ένα μεγάλο τάπερ, να τα ξεκολλήσεις σιγά σιγά τραβώντας τα από την ταινία και να τα ελευθερώσεις αργότερα κάπου μακριά αφού ηρεμήσουν για να μην τα πιάσει αμόκ. Ο σύζυγός μου αρνιόταν να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του (υποτίθεται ότι τους ρίχνεις πετσέτα στο πρόσωπο για να μη βλέπουν και προσεκτικά τα ξεκολλάς). Δύσκολο να καταφέρεις να κρατάς το πρόσωπό τους με πετσέτα χωρίς να σε δαγκώσουν. Εγώ φοβόμουν ακόμη και στη σκέψη να τα αγγίξω. Δεν ήταν μεγάλα αλλά με έπιασε πανικός. Κι αν με δαγκώναν; Στο ίντερνετ τόνιζαν παντού τον κίνδυνο. Κι αν μπορούν να ανοίξουν τρύπα σε πλαστικό, θα τρυπήσουν τα γάντια μου με τα δόντια τους. Φοβήθηκα.Πήρε τις ταινίες ο σύζυγος, τις πέταξε σε σακούλα και τα πήγε να τα πετάξει σε κάδο..Το μόνο που σκέφτομαι όλη μέρα είναι ότι είχα τη δυνατότητα να τα σώσω και δεν το έκανα. Είναι θηλαστικά, με οικογένειες, με εγκέφαλο, με συναισθήματα (τα είδα πώς φοβόντουσαν και πώς τσίριξαν όταν έπιασε ο σύζυγος την άκρη της ταινίας).Ξέρω ότι χάρη στα βασανιστήρια που γίνονται από εργαστήρια στα ποντίκια έχουμε οι άνθρωποι φάρμακα. Αλλά αυτό ήταν διαφορετικό. Μπορούσα να τα βοηθήσω να ξεκολλήσουν και να μην έχουν έναν αργό βασανιστικό θάνατο, κι επέλεξα να τα σκοτώσω. Η ζωή μου κόντρα στη δική τους.. Είμαι κακός άνθρωπος τελικά.Είμαι δολοφόνος. Με σιχάθηκα σήμερα.