ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλημέρα σας. Πάσχω εκ γενετής από μια ψυχασθένεια η προσβάλλει περίπου το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι γονείς μου κατάλαβαν ότι έχω σχιζοφρένεια όταν ήμουν 5 και από τότε συνέχεια ήμουν σε θεραπείες και εγώ και σε συμβουλευτική η οικογένια μου. Όταν ήμουν 13 πήγα σε μια Παιδοψυχιατρική κλινική στο Λονδίνο και έμεινα εκεί 2 χρόνια. (Έχασα 2 τάξεις προφανώς). Τώρα είμαι 25 στα 26. Ζω εδώ και 1 χρόνο με τον σύντροφό μου . Αυτός έχει σχιζοσυναισθηματικη διαταραχή. Με συνεννόηση γονέων και ψυχιάτρων πάρθηκε η απόφαση ότι μπορούμε να μείνουμε μαζί. Δεν μπορώ όμως να κάνω παιδι. Ούτε να κυοφορησω ούτε να μεγαλώσω. Προσωπικά αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να γίνω μητέρα. Αλλά πώς; δεν μπορείς να κάνεις υιοθεσία άμα έχεις ψυχασθένεια. Ούτε παρένθετη μπορώ να χρησιμοποιήσω (δεν επιτρέπεται λόγω της κατάστασης μου και του συντρόφου μου). Εγώ όμως μέσα μου νιώθω καλά. Είναι τόσο άδικο. Αν κάνω δικό μου παιδί πρέπει να κόψω τα φάρμακα. Αλλιώς υπάρχουν κίνδυνοι. Δε γίνεται να τα κόψω. Ξέρω όμως θα μείνω μόνη μου τα επόμενα χρόνια. Δε θα γίνω ποτέ μαμά ούτε γιαγιά. Βλέπω τη μαμά μου πόσο χαίρεται τα παιδιά της και τα εγγόνια της και δε θα Είμαι ποτέ στη θέση της. Δεν μπορώ να ζήσω με τη σκέψη ότι δεν θα έχω ποτέ παιδί . Με πληγώνει όσο τίποτα άλλο. Η μητρότητα είναι το καλύτερο θείο δώρο και θα ήθελα και εγώ να το έχω αν όχι τώρα σε κάποια χρόνια .