Αυτο που σου συνεβη δεν ηταν και λιγο... Δε μας γραφεις τι εκανες κ αποξενωθηκες απο ολον τον περιγυρο, αλλα γιατι να μη δικαιουσαι μια δευτερη ευκαιρια; Απο τους φιλους εννοω... Οσο μενεις μονος κ κλεισμενος τοσο χειροτερο για την κατασταση σου. Τελοσπαντων εισαι ενας νεος ανθρωπος κ οφειλεις να προχωρησεις. Καλη τυχη...
6.1.2019 | 04:55
Τι κάνεις όταν η ζωή σου παίρνει την κατηφόρα;
Είχα μια σχέση για 5 χρόνια.. Μεγάλωσα στην επαρχία και την γνώρισα στην Αθήνα όταν ήρθα για σπουδές. Μέσω εκείνης είχα κάνει ότι παρέα είχα, με λίγα λόγια υιοθέτησα τους φίλους της και όσους έκανα στην πορεία γινόντουσαν αυτόματα και δικοί της. Τον Νοέμβρη του 17' αφού τέλειωσα την σχολή μπήκα στρατό. Μετά το κέντρο πήρα μια δύσκολη μετάθεση σε απόμακρο νησί όπου ήμουν απομονωμένος από όλους. Νόμιζα όμως και μου έδειχνε ότι είχα την στήριξη της. Για να μην μακρηγορώ τον Αύγουστο που απολύθηκα, την τρίτη μέρα που ήμουν έξω μου είπε πως δεν μπορεί να συνεχίσουμε άλλο. Το δέχθηκα. Έμαθα λίγες ημέρες μετά ότι όσο ήμουν φαντάρος χαμουρευόταν με έναν τυπάκο που γνώρισε μέσω αυτών των παρεών που προανέφερα. Όλοι ξέρανε και κανείς δεν είπε τίποτα. Όταν το έμαθα αυτό έκανα κάτι για το οποίο δεν είμαι περήφανος και ακόμα με ακολουθεί. Φυσικά αποξενώθηκα από όλους και όλα. Πλέον είμαι 25 χρονών, χωρίς κανέναν φίλο, δουλεύω 10 ώρες την ημέρα και όταν δεν δουλεύω είμαι μόνος μου σπίτι μου και πίνω. Δεν με αναγνωρίζω.. Το μεταπτυχιακό που ήθελα διακαώς να κάνω και πάλευα να με δεχτούν μέσα από τον στρατό, παρότι με δέχτηκαν δεν πήγα ποτέ. Έχω παρατήσει τον εαυτό μου ψυχικά και σωματικά. Με διακατέχει μια συνεχής απάθεια. Είναι νύχτες που μπορεί να μη μπορώ να κοιμηθώ σαν και αυτή. Δεν ξέρω τι να κάνω.. Πραγματικά ήλπιζα να μου περάσει αλλά κάθε μέρα είναι χειρότερη από την άλλη. Το ξέρω ότι δεν ταυτίζεται κανένας με αυτό, απλά ήθελα κάπου να τα πω..
2
