ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξεχνιέται ποτέ ο πρώτος έρωτας; Ερωτευτηκαμε το 2009, χωρίσαμε το 2013, αποφασίσαμε να σταματήσουμε κάθε επικοινωνία μετά από μια προσπάθεια επανασύνδεσης το 2015 και μιλήσαμε ξανά τον Οκτώβριο του 2018. Μετα από τόσα χρόνια, βρεθήκαμε ένα βράδυ, στις 2 τα ξημερώματα και μιλουσαμε μέχρι το πρωί. Εκείνος ήρθε να με βρει. Δεν αγγιχτηκαμε. Στο τέλος της νύχτας μου είπε ότι δε θέλει να μιλάμε για να μην μπει σε μια διαδικασία συγκρίσεων που θα του δυσκολέψει τη ζωή και ότι ίσως ποτέ δεν έχει επικοινωνήσει καλύτερα με άλλον άνθρωπο όπως με εμένα. Μου διάβασε και ένα γράμμα που μου έγραψε κάποια στιγμή αυτά τα 2 χρόνια που δε μιλάμε. Μετά χάθηκε πάλι. Εγω... Δεν ξέρω. Είμαι αυτή που έκοψε την επικοινωνία το 2016 αλλά από τότε δε σταμάτησα ποτέ να τον σκέφτομαι. Δεν γίνεται να είμαστε μαζί, έχει αποτύχει πολλές φορές η συνταγή. Κι όμως μέσα μου ξέρω ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να του αντισταθω αληθινά. Δεν γράφω αυτή την εξομολογηση για να φανώ μελο, θέλω απλά βοήθεια. Δεν ξέρω πως να τον βγάλω από το μυαλό μου. Άραγε υπάρχει αυτό που λέμε αληθινός έρωτας που συμβαίνει μια φορά στη ζωή? Και τι να περιμένω από δω και πέρα αν είναι έτσι? Υπάρχουν διαστήματα που με απορροφά η καθημερινότητα και δεν νιώθω ερωτευμένη μαζί του , τον σκέφτομαι όμως κάθε μέρα. Ξέρω ότι είναι άρρωστο. Θέλω να το ξεπεράσω. Δεν είμαι αληθινά ευτυχισμένη από το τελευταίο μας καλοκαίρι το 2013 και μετά. Ζω τα πάντα μετρια. Δεν έχω ξανανιώσει ενθουσιασμό από τότε. Ζω φυσιολογικά αλλά δεν υπάρχει αυτή η σπίθα μέσα μου που υπήρχε. Αδικώ ανθρώπους γιατί δεν είναι εκείνος. Τον βλέπω στον ύπνο μου. Όσα μου έγραφε στο γράμμα ήταν συγκινητικά, μου παρουσίαζε μια εικόνα του εαυτού μου που μου λείπει. Θέλω να ακούσω γνώμες, να δω αν έχουν και άλλοι άνθρωποι τέτοιες εμπειρίες και πως το αντιμετώπισαν. Δεν έχω μιλήσει στους δικούς μου ανθρώπους για τίποτα και ο ψυχολόγος δε με βοήθησε καθόλου.