ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με το συζυγό μου ειμαστε συνολικα 32 χρονια μαζι, απο αυτα 28 παντρεμενοι.Ποτε δεν ενοιωσα ασφαλεια, σιγουρια, δυναμη κοντα του...Απο τα πρωτα χρονια παλεψα για να αποκτησουμε σπιτι, αυτοκινητο, να επιβιωσουμε αξιοπρεπως, πολλες οι φορες που μας βοηθησαν οι γονεις μου... Οταν υπηρχε αναγκη οικονομικη λογω ανεργιας του 4 φορες μεχρι τωρα, οι δικοι του δεν εδωσαν σημασια, ουτε νοιαστηκαν, τους διακρινει εντονη τσιγκουνια. Ειναι απομονωμενοι, μονοι , μακρια απο εγγονια, συγγενεις, φιλους μηδεν. Αν μιλουσα εντονα για αυτους ειχαμε πολεμο στο σπιτι και μια φορα εν κινησει στο δρομο, καθως οδηγουσα, του μιλησα για τη μανα του κι αυτος ανοιξε την πορτα του αυτοκινητου για να πηδηξει εξω...Τωρα 55 χρονων, πηγαινει καθε μερα και τρωει στη μανα του. Εγω εδω και χρονια εχω συμβιβαστει, μεχρι που πηγαινω να τους καθαρισω και το σπιτι τους, να προσεχω πως θα τους μιλησω για να μην παρεξηγηθουν...Ποτε του δε μου εχει κανει καποιο δωρο, ποτε δε μου ειπε ετσι ξαφνικα να παμε ενα ταξιδι, να μου κανει καποια εκπληξη, να απαλυνει την ανασφαλεια μου σχετικα με τα οικονομικα... αντιθετα για ολα τα του σπιτιου, ολα αυτα τα χρονια εγω πρεπει να βρισκω τις λυσεις, απο το μισθο μου, απο τη θεια μου, απο τους γονεις μου, αν και ο μισθος μου ειναι διπλασιος απο το δικο του..νοιωθω κοροιδο... πως λεγεται αυτος ο τυπος αντρα???