ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ντρέπομαι , ντρέπομαι τόσο πολύ που δεν ξέρω πως θα το γράψω. Κλαιω από χθες το βράδυ και η πράξη μου δεν δικαιολογείται με κανέναν μα με κανέναν τρόπο. Είμαι ένας ήρεμος χαρακτήρας με καθόλου επιθετικούς τόνους η τουλάχιστον έτσι νόμιζα.Είμαι ερωτευμένος με μια κοπέλα με την οποία κάνουμε παρέα. Από τη στιγμή που της το είπα , μου είπε ψέματα για να με αποφευγει , ότι δεν είναι με άλλον οπότε μπορούμε να δοκιμάσουμε και μαζί ( είχε αρχίσει να βγαίνει με κάποιον και μεταξύ μας ποτέ δεν έγινε κάτι ενώ το έμαθα από άλλον.) Την άκουσα να λέει πως δεν πρόκειται να κάνει κάτι μαζί μου αλλά κολακεύεται για αυτό με κρατάει κοντά της( ουσιαστικά ήθελε επιβεβαίωση) ενώ εμένα μου ελεγε να βγούμε οι δυο μας , όμορφα λόγια κτλ. Τέλος πάντων της ζήτησα το λόγο , Είχα βγει και είχα πιει. Όχι ο,τι δικαιολογεί τιποτα. έβαλε τα κλάματα, μου ζήτησε συγγνώμη με παρακάλεσε να τη συγχωρέσω εγώ όμως ανένδοτος. Κάποια στιγμή μου είπε πως αν θέλω μπορώ να μην της μιλάω , πως ναι μου φέρθηκε άσχημα και ότι είναι στο δικό μου χέρι η απόφαση τι θα κάνω . Άρχισα να βρίζω , όχι την ίδια , και να φωνάζω . Λίγο αργότερα άρχισα να κλωτσάω πράγματα γύρω μου , ήταν βράδυ και δεν είχε κόσμο, με παρακαλούσε να σταματήσω , δεν με είχε ξαναδεί ετσι. Την έπιασα από τους ώμους και άρχισα να της φωνάζω γιατί μου το έκανε αυτό, να την ταρακουναω . Σηκώθηκε να φύγει τρέχοντας. Την έκανα να φοβηθεί και να αηδιάζει μαζί μου και έχει δίκιο. Την πήρα τηλέφωνο δεν μου απαντησε, της έστειλα μήνυμα με ένα συγγνώμη και δεν απαντησε. Δεν περίμενα και τίποτα παραπάνω.Εγώ είμαι ένα κουρέλι. Ντρέπομαι να βγω έξω, να τη συναντήσω ,.να συναντήσω τους φίλους μας. Σκέφτομαι τι έκανα και νιώθω άθλια. Δεν ξέρω γιατί. Με φοβήθηκα και εγώ εχθές. Δεν ξέρω. Θα πάω σε ψυχολογο. Με λυπάμαι.