Κοιτα στο τελευταιο κομματι εχεις μεγαλο δικιο.Οτι η συμπεριφορα του παιδιου παντα κατι δειχνει.Απο εκει και περα,νιωθω οτι αδικεις λιγο τη μητερα σου.Παμε να τα βαλουμε σε μια σειρα.Ολοι οι γονεις,φτωχοι,εξυπνοι,μορφωμενοι,αγγραμματοι αγαπουν τα παιδια τους,σαφως υπαρχουν εξαιρεσεις.Απο τη στιγμη που σε αφηνουν και σου παρεχουν τα χρηματα να επισκεπτεσαι εναν ειδικο ψυχικης υγειας ,είναι προφανές πως ενδιαφερονται και θελουν το καλυτερο για εσενα,επειδη καπου βαθεια μεσα τους ,αντιλαμβανονται οτι οι δυνατοτητες υποστηριξης τους ειναι περιορισμενες.Και τωρα ερχεται η ωρα που πρεπει να αποδεχτεις καποια πραγματα.Αρχικα,πως οι γονεις μας δεν μπορουν να μυριζουν τα νυχια τους για τις δικες μας αναγκες.Ναι ξερω,ιδανικα ετσι θα επρεπε να ειναι,αλλα αναλογισου ποσες ευθυνες εχουν κι αυτοι και ποσα προβληματα στο κεφαλι τους.Δε το λεω για να σου μεγεθυνω τις ενοχες,αλλα μπες και λιγο στη θεση τους,οχι μονο να θελεις να μπουν εκεινοι στη θεση σου και να σε καταλαβουν.Ακομη,συχνα ειναι αρκετα αποξενωμενοι απο τον ιδιο τους τον εαυτο και αυτο εχει αντικτυπο σε ολες τις σχεσεις μας γενικοτερα.Ζουσατε ισως στον αυτοματο πιλοτο και τωρα πρεπει να υπαρξουν αλλαγες.Επειτα, και να θελουν να σε βοηθησουν μπορει να μην ξερουν τον τροπο.Οπως εσυ επελεξες την αυτοαπομονωση πχ ενω θα μπορουσες να αρθρωσεις τα συναισθηματα που σε πληγωνουν,ετσι τωρα κι εκεινοι-η μητερα σου στη συγκεκριμενη περιπτωση- αφενος μπορει να ειναι σε αρνηση,επειδη πχ δε θελει να πιστεψει πως πασχεις απο καταθλιψη και αφετερου να θελει να σε σε ελαφρυνει, να μη σε αφησει να ταμπουρωθεις πισω απο το "εχω καταθλιψη,αγχωδη διαταραχη και ενοχικη συμπεριφορα" και να στο γυριζει στην πλακα.Μπορει παλι να ειναι η ιδια ενοχικη και να προστατευει τον εαυτο της με αυτον τον τροπο.Σε καθε περιπτωση εχει κι εκεινη τις ατελειες της με ο,τι αυτο συνεπαγεται.Και τωρα το δυσκολο μερος.Αφου εχεις συνειδητοποιησει αυτα τα πραγματα,θα πρεπει να διεκδικησεις αυτο που θελεις.Να ζητησεις στηριξη,να εξηγησεις πώς σε κανει να νιωθεις η συμπεριφορα της.Γενικοτερα,να τις αναφερεις ολες αυτες τις σκεψεις.Ναι ξερω,θα ειναι επωδυνο,γιατι δε θελεις να την κανεις να νιωθει ασχημα και επιλεγεις να τα εσωτερικευεις ολα αυτα(+ του οτι λογικα σου ειναι δυσκολο να εξωτερικευεις τα συναισθηματα σου-υποθετω),αλλα αν δεν προβεις σε αυτο,δεν προκειται να αλλαξει κατι.Αντιθετως θα αποσυνδεθεις ακομα περισσοτερο απο εκεινη και η σχεση σας θα αλλοιωθει ακομα περισσοτερο.Επομενως, καταληγουμε στο συμπερασμα πως οι γονεις μας δεν ειναι παντοδυναμοι και δεν τα ξερουν ολα.Και πλεον εχει ερθει η ωρα να θεσεις τα ορια σου ,να διεκδικησεις αυτο που αξιζεις με σεβασμο προς τον εαυτο σου και τους αλλους και να μη τα παρατας/απογοητευεσαι προτου καν προσπαθησεις για το οτιδηποτε.Υ.Σ:Μην ξεχνας οτι εισαι παντα το παιδακι της και εχει παγιωσει στο μυαλο της μια συγκεκριμενη εικονα για εσενα.Πρεπει να της υπενθυμισεις πως προχωρας και εξελισσεσαι και πως αν θελει να εχετε μια ουσιαστικη σχεση πρεπει να σε (ξανα)μαθει και να την αφησεις πρωτιστως να σε (ξανα)μαθει .Καλη τυχη ευχομαι!
2.2.2019 | 17:51
Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα
Όσο και να αγαπάω την μάνα μου νιώθω ότι είναι στον κόσμο της. Της μιλάω για σοβαρά θέματα που με απασχολούν και εκείνη κάνει πλάκα λέγοντας μου να μην είμαι τόσο σοβαρή. Καταλαβαίνω ότι το κάνει για να μην πέσω ψυχολογικά, όμως η ίδια δεν καταλαβαίνει ότι με αυτόν τον τρόπο ψάχνω υποστήριξη και επικοινωνία σε φίλους, σχέσεις κλπ. Δεν ξέρω πως είναι η αγάπη. Η αληθινή αγάπη. Δεν την έχω νιώσει ποτέ από κανέναν. Μιλάω με μια ψυχαναλύτρια η οποία με διέγνωσε με κατάθλιψη, αγχωθη διαταραχή και κυρίως ενοχική συμπεριφορά. Όταν μιλάω στη μητέρα μου για όλα αυτά..πως δεν νιώθω καλά και με ενοχλούν ορισμένα θέματα η απάντηση της είναι είσαι καλά δεν έχεις τίποτα βγες έξω και μην ακούς τι σου λένε οι ψυχίατροι, εκείνοι έχουν φύγει από το δρόμο του Θεού.. αν θες να γίνεις καλά πήγαινε να εξομολογηθείς να κοινωνήσεις, να έρθει ο θεός που άφησες στη ψυχή σου και ύστερα αρχίζει να κάνει πλάκα με τη θλίψη και την ανησυχία που νιώθω 24/7. Την αγαπάω αλλά πρέπει να αγαπήσω εμένα και τη ζωή μου περισσότερο. Αυτό που θέλω να πω είναι όσοι εδώ μεσα είστε σε ηλικία να κάνετε οικογένεια ή έχετε οικογένεια ακούστε τα παιδιά σας. Μερικές φορές μια αγκαλιά και 'ολα θα πάνε καλά στο τελος' είναι το μόνο που χρειάζονται. Να είστε εκεί για αυτά. Τα λόγια τους μετράνε. Οι πράξεις τους. Οι συμπεριφορά τους. Τα ακουστικά που θα φοράνε όλη μέρα κλεισμένα στο δωμάτιο τους μετράνε. Η έλλειψη επικοινωνίας. Το δεν έχω να πω τίποτα με σενα. Η κάθε κίνηση τους μετράει. Μην τα αφήσετε να κλαίνε μόνα τους το βράδυ πιστεύοντας πως είστε καλοί γονείς. Γίνετε αυτό που δεν κατάφεραν οι δικοί μου γονείς να γίνουν. Άξιοι να μεγαλώσουν ένα ψυχικά ήρεμο και ευτυχισμένο άνθρωπο.-Χ, ετών 20
3
