ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

λοιπον. Διανυω μια περίεργη φαση της ζωης μου. Εμφανιζω συμπτωματα καταθλιψης και εχω απελπιστικα χαμηλη αυτοπεποιθηση. Βρηκα μια ασχολια που ενω μαρεσει, δεν μπορω να την απολαυσω οπως θα θελα γιατι δεν μπορω να αφεθω και να ανοιχτω αφου συνεχως αισθανομαι "λιγος", "περιττος"..μεχρι και "αποκρουστικος" ή απλά συχνα "δεν εχω την δυναμη" να σηκωθω και να παω, προτιμωντας να μενω στην μοναξια μου. Οποτε ομως πιεζω τον εαυτο μου να παω, γυρναω σπιτι μου φορτισμενος και ξεσπαω σε κλαματα. Στην ασχολια αυτη πρεπει να ειμαι συνεπης με την παρουσια μου. Οταν με ρωτανε γιατι δεν ηρθα σε καποια απ τις συναντησεις μας βρισκω δικαιολογιες του τυπου "με πηρε ο υπνος απο την κουραση", "ειχα διαβασμα" ή αποφευγω να απαντησω. Τα ατομα που εχω γνωρισει εκει τα συμπαθω πολυ αν και δεν εχουμε προλαβει να γνωριστουμε καλα. Ομως θα μπορπυσαν να αποτελεσουν την μελλοντικη μου παρεα. Πρεπει να αποφασισω. Θα παρατησω την ασχολια αυτη μεχρι να βρω τον εαυτο μου και θα επανελθω του χρονου δυναμικα; ή θα συνεχισω να πηγαινω ακομα και αν ολο αυτο με πνιγει για μα μην χασω μια εν δυναμει παρεα και την ευκαιρια να αφεθω τελικα και να το απολαυσω; οσο ασημαντο και αν ακουγεται.. μια ειλικρινης απαντηση θα βοηθουσε απιστευτα