Πάντα σε τετοιες ιστορίες έχω να πω ένα πραγμα! Πάνω κάτω ίδιο με της sadahzinia. Ζήσε με τους ανθρώπους σου όσο περισσότερες στιγμές μπορείς. Μην κοιτάς το μέλλον γιατί σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε, κι αυτό ισχύει για όλους όχι μόνο για ανθρώπους μεγαλύτερους ή τους γονείς μας. Να τους αγαπάς, να τους το δείχνεις, να τους αγκαλιάζεις, να συζητάς μαζί τους και να είναι μέρος της ζωής σου. Θα έρθει η στιγμή που θα νιώθεις υπερήφανη που του στάθηκες ως πραγματική κόρη και του έδωσες πραγματική αγαπη!! Άλλοι έχουν τους γονείς τους δίπλα τους ντουζινες χρόνια και δεν τους προσφέρουν ούτε αυτό το αυτονόητο συναίσθημα!!! Όλα θα πάνε υπέροχα πάντως θα δεις μην το βλέπεις αρνητικά,πες ευχαριστω που είναι τόσο καλός μπαμπάς απέναντι σου και που είναι δίπλα σου:) Για το μέλλον έχει ο θεός ποτέ δεν ξερεις!
11.2.2019 | 06:35
Μπαμπάκας μου..
Είμαι 19 και ο μπαμπάς μου ειναι 69 χρόνων. Στην ζωή του έχει περάσει πολλά και πριν 2 καλοκαίρια παραλίγο να τον χάσω από μια κρίση επιληψίας...στον ύπνο του βλέπει συνέχεια άσχημα πράγματα και βλέπει σχεδόν κάθε βράδυ την Μόρα. Ο μπαμπάς μου είναι πολύ μεγάλος πια..έχει καταπέσει και έχει διαγνωσθεί με κατάθλιψη. Έχει παραμελήσει τον εαυτό του...και κάθε μέρα βάζω τα κλάματα γιατί σε 10 χρόνια εγώ θα είμαι 30 και ο μπαμπάκας μου 80 (αν αντεξει) ..δεν θα αντέξω να ζήσω χωρίς τον μπαμπά μου. Και ας μην ακούω την γνώμη του μερικές φορές είναι το στήριγμα μου σε αυτή την ζωή...δεν θέλω να τον χάσω. Είμαι πολύ στενοχωρημένη και λυγίζω πάντα όποτε το σκέφτομαι αυτό
4
