ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 34 χρονών ανύπαντρος χωρίς οικογένεια. Πριν δύο μήνες είχα ένα ατύχημα που μου προκάλεσε κάταγμα στο ένα πόδι. Αποτέλεσμα ήταν να είμαι κλινήρης μέχρι να μπορέσω να περπατήσω. Το ατύχημα αυτό, πέραν των δυσάρεστων επιπτώσεων, μου προσέφερε κάτι σημαντικό. Με βοήθησε να καταλάβω ποιοι νοιάζονται πραγματικά για εμένα. Άτομα που τα θεωρούσα φίλους μου, και τα οποία είχα εξυπηρετήσει πολλάκις στο παρελθόν, δεν ήρθαν να με επισκεφθούν στο νοσοκομείο, δε με πήραν ένα τηλέφωνο, δε μου έστειλαν ένα μήνυμα να ρωτήσουν πως είμαι. Μόνο η μητέρα μου με φρόντισε και ένας φίλος μου ενδιαφέρθηκε έστω να με βγάλει μία βόλτα. Τους υπόλοιπους τους έστειλα στον αγύριστο, γιατί κατάλαβα πως τώρα τους είμαι άχρηστος. Τι να τους κάνω τους φίλους; Μόνο για παρέα, καφέδες, φαγητά και ποτά; Καλύτερα να είμαι μόνος παρά με ανθρώπους που στα δύσκολα σου γυρίζουν την πλάτη. Έτσι κι αλλιώς πάλι μόνος αισθάνομαι. Δεν υπάρχει καμία διαφορά.