ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν ακόμα πολυ μικρή, τα φανταζόμουν ολα τόσο όμορφα. Φανταζόμουν ένα όμορφο μέλλον, μια όμορφη δουλειά, ένα όμορφο περιβάλλον να ζω. Πίστευα ότι θα ήταν όμορφα, ότι θα εκανα αυτό που αγαπάω και ότι άλλο ονειρεύεται κάθε παιδί. Ενήλικη πλέον, βλέπω έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από αυτόν που έβλεπα μικρή, έναν κόσμο που μπορώ να πω δεν μου ταιριάζει ούτε στο ελάχιστο. Βλέπω ότι τελικά μάλλον δεν θα κανω αυτό που αγαπάω, και μάλλον δεν θα ζησω αυτό που ονειρεύομαι. Μα δεν ονειρεύομαι ένα χλιδάτο σπίτι και στις τσέπες μου λεφτά, αλλά μια όμορφη ζωή γεμάτη με ευχάριστες στιγμές και ανθρώπους που αγαπάω. Ήμουν πολυ ευχάριστη μέχρι πριν κάποια χρόνια, ήμουν διαφορετική, ήμουν κάτι όμορφο, και πλέον έχω αλλάξει τόσο πολυ, έχω γίνει καταθλιπτική, έχω αρχίσει να μιζεριαζω παρα το νεαρό της ηλικίας μου. Έχω χάσει τε θετικά μου στοιχεία και δεν μαρεσει αυτό που ειμαι. Πολλές φορές μου περνάνε άσχημες σκέψεις από το μυαλό, και φοβάμαι πολυ μην έρθει η μερα και γίνουν πράξεις, και γίνουν πιο σοβαρά τα πράγματα. Κάθε μερα κλαιω γιατί πάντα ήμουν εκείνο το καλό άτομο που πάντα στο τέλος πληγώνεται, αλλά δεν θέλω να γίνω κακό, θέλω να γίνουν και οι αλλοι καλοι απλα. Ειμαι πολυ απογοητευμένη που αφήνω αυτό το μικρο κορίτσι που ήμουν με τα τόσα όνειρα και χαμόγελα να αντικρίζει αυτό που ειμαι τώρα.