ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μεσάνυχτα και κάτι. Καμιά φορά γράφω απλά και μόνο επειδή έχω την ανάγκη να γράψω. Τότε οι λέξεις κυλούν αβίαστα και το πάτημα των πλήκτρων στο πληκτρολόγιο δεν είναι κουραστικό. Σκεπτόμουν λοιπόν, πότε είναι μια ταινία σταθμός; Όχι απλά πότε είναι μια ταινία καλή -έως πολύ καλή, αλλά πότε μιλάει πραγματικά μέσα μας. Μας αφήνει ένα στίγμα. Ένα στίγμα που όσα χρόνια και να περάσουν θα παραμείνει εκεί χαραγμένο σαν ένα όμορφο (ίσως ένοχο) μυστικό.Δεν ξέρω τι ισχύει για εσάς (αν και πολύ θα ήθελα να μάθω) αλλά νομίζω ότι έδωσα την δική μου οριστική απάντηση.Καταρχάς να βάλω μια προϋπόθεση. Μια ταινία για να αποτελέσει σταθμό θα πρέπει να την βλέπεις μόνος. Αν την βλέπεις με μία κοπέλα ας πούμε και στην επίμαχη στιγμή νιώσεις μιαν εσωτερική δύναμη που σε ωθεί να αγκαλιάσεις την κοπέλα, τότε όσα χρόνια και να περάσουν, θα θυμάσαι περισσότερο την κοπέλα – όχι την ταινία. Την ταινία θα την θυμάσαι απλά ως αφορμή για κάτι ωραίο που έζησες και που εξελίχτηκε όπως ηλπίζες (ή και όχι όπως θα ήλπιζες.) Τα ίδια και με ένα φίλο γελάσατε μαζί, περάσατε καλά, επηρεαστήκατε ή προβληματιστήκατε, αλλά μετά θα θυμάσαι με νοσταλγία περισσότερο τον φίλο και αυτά που περάσατε και όχι την ταινία.Αλλά όταν κάποιο ανυποψίαστο μεσημέρι( ή και βράδυ) μην έχοντας τι άλλο να κάνεις βάζεις μια ταινία και την βλέπεις μόνος σου, τότε αλλάζουν όλα. Είσαι εσύ και η ταινία. Καμία απόσπαση προσοχής και καμία ενόχληση. Μόνο εσύ και η ταινία. Και (σχεδόν πάντα στην αρχή) έτσι χωρίς προσδοκίες, ανυποψίαστος για το τι θα συμβεί, ξεκινάς με χλιαρή διάθεση να την βλέπεις. Σιγά- σιγά όμως , έτσι χωρίς να το καταλάβεις, ταυτίζεσαι με κάποιον από τους χαρακτήρες και μπαίνεις μέσα στον μαγικό της κόσμο. Σε ρουφάει. Εάν είναι και « ταινία εποχής» ακόμα καλύτερα. Ταχυμεταφορά του νου σε άλλο χρόνο και τόπο. Και έτσι κάπως περνά η ώρα, μέχρι που εντελώς παγιδευμένος παραδίνεσαι. Στις κινούμενες εικόνες και την μουσική. Η πλοκή ξεδιπλώνεται, η υπόθεση κορυφώνεται και λίγο πριν το φινάλε, ακούς τον πρωταγωνιστή, να λέει κάτι - συνήθως μια ατάκα, που θα μείνει βαθιά χαραγμένο στην μνήμη σου. Για πάντα. Όσα χρόνια και να περάσουν. Κάτι ας πούμε σαν το: 'Play it again , Sam'. Στην ασπρόμαυρη ταινία Casablanca. Και εκεί εσύ, χωρίς να πρέπει να τηρείς κοινωνικές συμβάσεις πας μπροστά – πίσω την σκηνή, μπροστά πίσω, again και again. Μέχρι να αναλογιστείς και να χωνέψεις τι έχασε μέσα από τα χέρια του ο πρωταγωνιστής. Αυτοβούλως. Μέχρι να αναλογιστείς τι έχασες μέσα από τα χέρια σου και εσύ. Αυτοβούλως. Αgain και again.Play it!Και κάπως έτσι έρχεται το φινάλε και πέφτουν οι τίτλοι τέλους.