ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καποτε εγραφα εδω μεσα.Πολλα χρόνια πριν.Τωρα επεσε στο βλεμμα μου η ιστορια της Αναστασίας κ απλα με τσακισε.Ζω σε μια οικογενεια που ο καρκινος κανει παρτυ.Η μανα μου στα 35 ολικη μαστεκτομη.Ο πατερας μου πριν 20 χρονια με καρκινο της γναθου κ μετα απο 20 λοιπον..τα τελευταια 5 με πολλαπλουν μυελωμα και για κερασακι ξανα καρκινο στη γναθο.Εμαθα να ζω βλεποντας ανθρωπους να κανουν μονιμα εξετασεις..να μπαινοβγαινουν σε νοσοκομεία.. εχασα φιλους οικογενειακους κ καποια στιγμή για να το παλεψω μεσα μου εγινα εθελοντρια στο παλιο ογκολογικο του Παιδων για να ερθω στα ισα μου κ να λεω οτι Ειμαστε Καλα.Τα τελευταία 2 χρονια η κατρακυλα δεν εχει τελος. Η πρωτη μου ξαδερφη παλευει με τον καρκινο κ εχει ταλαιπωρηθεί οσο δε παιρνει...εχει ενα γιο 9 χρονω.Το καλοκαιρι που μας περασε μετρησα 5 κολλητες φιλες οι 4 με παιδια που το περασαν κ καποιες ακομα παλευουν.Τον Σεπτέμβριο κατεβασα ρολλά.Τι διαλο?? Γριπη ειναι?Να μη ξερεις σε ποιον να πρωτοσταθεις σε ποιον να πεις εναν καλο λογο.Ημουν στο κεντρο κ ειχα ανθρωπους καρδιας γυρω μου αρρωστους.Πριν 1 μηνα μαθαμε κ για αλλον εναν ξαδερφο μας που το περασε.Πριν μια βδομαδα σε εναν προληπτικο υπερηχο κατω κοιλίας βρηκα κ τον δικο μου..σε αρχικο σταδιο κ τον αφαιρεσα.Εφτασε το θεμα να ειναι σουρεαλ πια.Εφτασα να λεω δε μου κανει εντύπωση κ why not κ γω...Εβαλα τον εαυτο μου να σκεφτεται τα χειρότερα σεναρια για τη κορη μου μη μεινει χωρις μαμα..αλλωστε ο πατερας της ειναι ανυπαρκτος...μην τυχει κ αρρωστησει κ κεινη. Πιστευω το Συμπαν να μην ακουει.Εχω μεσα μου μια βαθια θλιψη που την τυλιγω με κορδελες οτι ελα ολα καλα θα πανε.Αλλα πια νομιζω οτι εχω επηρρεαστει τοσο που σκεφτομαι μονο μαυρα.Δεν εχω κουραγιο να πω τιποτα.Ειναι λες κ εκλεισα τα φωτα.Οταν ο μπαμπας μου ξεκινησε τις θεραπειες για το μυελωμα εκανα ενα βημα πισω συναισθηματικα.Ειπα εχω να μεγαλωσω ενα παιδι δε πρεπει να με παρει απο κατω..Ειμαι εκει απλα λιγο πιο πισω.Νιωθω ασχημα γι αυτο.Ειναι σχεδον 80...τα χρονια περνουν.Κανω σεναρια στο μυαλο μου για την επομενη μερα.Ναι. Εκεινη την επομενη μερα.Προσπαθω να προετοιμαστω για την αναπασα στιγμη αλλα.ξερω πως κανεις δε μπορει να το κανει αυτο κ τρωγομαι μεσα στη μαυριλα μου...Δεν ημουν ετσι. Χανω στιγμες απο τη ζωη.Στιγμες απο το παιδι μου..Φοβαμαι αλλα δε το αφηνω να με πατωσειΝιωθω ομως οτι βαλτωσα.Ειναι πολλα μαζεμενα...