ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 25 ετών μέλλουσα μαμά αλλά ας τα πάρω από την αρχή. Στα 18 μου γνώρισα έναν άντρα 12 χρόνια μεγαλύτερο αυτός ήταν 30. Η μητέρα μου( πατέρα δεν γνώρισα επειδή έχει πεθάνει από όταν ήμουν πολύ μικρή) ήταν πολύ αντιθετη με αυτήν τη σχέση σε σημείο που κάναμε πολύ έντονους καβγάδες καθημερινα. Θεωρούσε πως είναι ένας αποτυχημένος άντρας μεγαλύτερος κι οτι δεν έχει καταφέρει τίποτα και τον σύγκρινε συνεχώς με της αδερφής μου τη σχεση.. έφτασα 20 χρονων σπούδαζα κα πάνω σε ένα καυγά μας έπαυσε να με βοηθάει στα έξοδα των σπουδών μου.. το πανεπιστήμιο μου ήταν πολύ απαιτητικό και δύσκολα μπορούσα να συνδυάσω δουλειά και σπουδές. Ο σύντροφος μου μου κάλυπτε τα έξοδα. Η μητερα μου δεν ενδιαφέρονταν για εμένα πάρα μόνο για το τι θα πουν οι συγγενείς. Στα 22 μου τελείωσα την σχολη και άρχισα με τον σύντροφό μου μια επιχείρηση η οποία πήγε πολύ καλά σε σημείο να έχουμε αγοράσει το δικό μας σπίτι και να Παντρευομαστε καθώς ειμαι στον 4ο μήνα εγκγμοσυνης... το θεμα είναι τώρα με εμένα και τη μητέρα μου τι να κανω; το τελευταίο διάστημα προσπαθεί να με προσεγγίσει.. αξίζει να της δώσω μια δεύτερη ευκαιρία ενώ ένιωσα να με πετάει και τώρα που είδε ότι ο άντρας μου αξίζει να θελει να τα βρούμε;; την ποναω είναι μάνα μου αλλά αυτό που μου έκανε ήταν σκληρό.. ένιωσα τεράστια ανασφάλεια και στεναχώρια όταν μου είπε να κόψω το λαιμό μου και όταν πεινάσουμε να μην γυρίσω κλαιγοντας... Τελικά όμως την διέψευσαμε εγώ κ ο άντρας μου και πότε δεν θα κάνω το ίδιο στο παιδί μου αυτό μόνο ξέρω..